Большая Медведица - ГРОТ, Musia Totibadze

Не нужен бродягам дом и уют,

Нужны — океан, земля.

Что звёзды Медведицы им поют,

Не знаем ни ты, ни я.

У кочевника дом внутри, родина с ним повсюду.

В мыслях он каждому скажет: «До встречи»,

В ответ ему в спину процедят: «Иуда».

Он идет в одиночестве, ни ночлега, ни дружеских пиршеств,

Говори, за кого ты, или никто не откроет, глубоко оскорбившись.

Мимо россыпи поселений, себя называющих «Наши»,

Мимо гонки за миражами, мимо лидеров и отставших,

Мимо грохота всех свобод, мимо слепящих вспышек.

Курсом на тишину, в ней возможно хоть что-то услышать.

«Тысяча лет для нас песчинка, в книге одна строка», —

Говорят восьмитысячники, упираясь вершинами в облака.

Я засыпаю и млечный путь мне говорит на распев,

«Вы не почувствуете себя частью, целого не узрев».

Мы верим, что Бог это за ответом возникший снова вопрос.

Сподвижники вечного поиска за членство платят весомый взнос.

Лишаясь оседлости, мы в цвете видим другую реальность во снах,

Люди без ярлыков и отметин держат свою планету в руках.

Велик океан, и земля велика,

Надо бы всё пройти.

Большая Медведица издалека

Желает тебе пути.

В глазах отражается путь, сколько бессонных ночей в них.

У подножия великой горы у костра в одинокой молитве замер кочевник.

Безмолвие вечного из ущелья приносит запах и ветер,

Дорога это не камни и пыль, это лица людей, которых он встретил.

Это не карта и трасса, и даже не вес одного рюкзака,

Это былины, рассказы, и слово «любовь» на полутораста языках.

Пришел с пустыми руками, затерто до дырок былое новье,

Но неизмеримо деньгами и цифрой незримое, что он себе приобрёл.

Дальше от шума толпы дорога, ведущая в личную Мекку,

Туда, где застыли часы, любовь, пропитавшая все до молекул.

Таинство мудрости, к океану стремится ручей и река,

Кочевник стремится к единому, проходя мимо всех сторон баррикад.

Тропинка тянется ввысь, будто бы текст из букв и слов,

Медведица манит в ночи и дорога однажды станет его ремеслом.

Летя на холодных порывах, будто оторванный с дерева листик,

Одинокий свободный художник, путь- полотно, судьба это кисти.

Наляжем, друг, на вёсла свои.

Волна, пощади пловца!

Большая Медведица, благослови,

Большая Медведица!

Zwervers hebben geen huis en comfort nodig,

We hebben de oceaan nodig, het land.

Dat de sterren van de Beer voor hen zingen,

Noch jij noch ik weten het.

De nomade heeft een huis van binnen, zijn vaderland is overal bij hem.

In gedachten zal hij tegen iedereen zeggen: "Tot ziens",

Als reactie zullen ze in zijn rug sijpelen: "Judas."

Hij loopt alleen, geen onderdak voor de nacht, geen vriendschappelijke feesten,

Zeg wie je bent, of niemand zal open doen, diep beledigd.

Voorbij de verstrooiing van nederzettingen die zichzelf "de onze" noemen,

Voorbij de race voor luchtspiegelingen, langs de leiders en de achterblijvers,

Langs het gebrul van alle vrijheden, voorbij verblindende flitsen.

Op weg naar stilte is het mogelijk om er in ieder geval iets in te horen.

"Duizend jaar is een zandkorrel voor ons, er is maar één regel in een boek",

Achtduizenders zeggen, terwijl ze hun toppen tegen de wolken laten rusten.

Ik val in slaap en de melkweg spreekt me aan in een gezang,

"Je voelt je geen onderdeel zonder het geheel te zien."

Wij geloven dat God achter het antwoord staat op de vraag die weer is opgekomen.

Metgezellen van de eeuwige zoektocht betalen een forse vergoeding voor het lidmaatschap.

Ons beroven van onze vaste manier van leven, zien we een andere realiteit in kleur in dromen,

Mensen zonder labels en merktekens houden hun planeet in hun handen.

De oceaan is geweldig, en de aarde is geweldig,

Alles moet door.

Grote Beer van ver

Wens je de weg.

De weg wordt weerspiegeld in de ogen, hoeveel slapeloze nachten ze hebben.

Aan de voet van de grote berg bij het vuur verstijfde de nomade in een eenzaam gebed.

De stilte van het eeuwige uit de kloof brengt geur en wind,

De weg is geen stenen en stof, dit zijn de gezichten van de mensen die hij ontmoette.

Dit is geen kaart en een track, en zelfs niet het gewicht van één rugzak,

Dit zijn heldendichten, verhalen en het woord 'liefde' in anderhalfhonderd talen.

Hij kwam met lege handen, de oude nieuwe was versleten tot gaten,

Maar het is onmetelijk in geld en figuur, het onzichtbare dat hij voor zichzelf heeft verworven.

Verder van het lawaai van de menigte, de weg die leidt naar persoonlijk Mekka,

Daar, waar de klok bevroor, liefde die alles tot in de moleculen doorweekte.

Mysterie van wijsheid, stroom en rivier neigen naar de oceaan,

De nomade streeft naar eenheid, langs alle kanten van de barricades.

Het pad strekt zich uit, alsof de tekst bestaat uit letters en woorden,

De beer wenkt in de nacht en de weg zal op een dag zijn ambacht worden.

Vliegend op koude windstoten, als een blad dat van een boom wordt gescheurd,

Een eenzame vrije kunstenaar, het pad is een canvas, het lot is een penseel.

Laten we gaan liggen, vriend, aan onze riemen.

Zwaai, spaar de zwemmer!

Grote Beer, zegen

Grote Beer!