Всё по-старому - ГРОТ

Там если брюхом сядешь — не вытянуть четверым

Бомбила медленно с матами правит во дворы

Из этих дверей я в первый раз выпорхнул в мир

Мой космодром, хранилище нежилых квартир

Вспомнить, сухими пальцами гасить свечу

Я так не хочу и останусь, переночую

Пересмотрю все, что видел ночами в окне

Чужие кухни, свет в застойной пелене

В эту минуту мне город действительно дорог

Созвездие сине-зеленых огней и конфорок

Людям не спится, точно озябшие птицы,

Но газ не согревает, только эмаль коптится

И вроде все понимают — что-то не правильно

Только никак не отпускает родная окраина

Количество схаваных бедствий, как показатель силы

Откуда в менталитете эта примесь терпилы?

Припев:

Микрорайон как старый учебник

Листая пальцы в кровь исшоркал

Вытянул все, что было лечебным

Остались только рисунки на корках

Наши же лица в руинах школ,

А я глаза отвожу виновато

И им не важно, куда я ушел

Им важно, что я ушел куда-то

Сегодня не было крика, что рвется в форточку с улиц

Да и кто сунется?

Ретивые ветра лишь дули

На восемь старых дворов четыре фонаря

В сумерках, скрипнув железом, лишь они одни говорят

Как осень принесла нам смерть на первом листе

Одиннадцать лет назад, как маленький мир опустел

Верно как хранят забытое ржавые двери

И как мы срывались отсюда быстрей, на дальний берег

Район засыпан снегами, дождями дикими мытый

Разбитые мечты ждут своих хозяев под плитами

Окна жадно встречают каждого незнакомца

И все здесь верит, что тот, кто отпущен — вернется

Серый снег проседает где-то в начале марта

Протоптанный по слякоти от хаты до ломбарда

Лишь вечерами вдалеке мимо мелькают фары

По знаку здесь тупик.

Здесь все по-старому

Припев:

Микрорайон как старый учебник

Листая пальцы в кровь исшоркал

Вытянул все, что было лечебным

Остались только рисунки на корках

Наши же лица в руинах школ,

А я глаза отвожу виновато

И им не важно, куда я ушел

Им важно, что я ушел куда-то

Daar, als je op je buik zit, kun je hem er niet met vier uittrekken

Bombila regeert langzaam over de werven met matten

Vanuit deze deuren fladderde ik voor het eerst de wereld in

Mijn ruimtehaven, opslag van niet-residentiële appartementen

Denk eraan om de kaars met droge vingers te doven

Ik wil en zal niet blijven, de nacht doorbrengen

Ik zal alles bekijken wat ik 's nachts in het raam heb gezien

Vreemde keukens, licht in een stilstaande lijkwade

Op dit moment is de stad mij heel dierbaar

Constellatie van blauw-groene lichten en branders

Mensen kunnen niet slapen, zoals bevroren vogels,

Maar het gas wordt niet warm, alleen het email wordt gerookt

En iedereen lijkt te begrijpen dat er iets niet klopt

Alleen de inheemse buitenwijken laten niet los

Het aantal verborgen rampen, als een indicator van kracht

Waar komt dit mengsel van terpila vandaan in de mentaliteit?

Refrein:

Buurt als een oud leerboek

Duimen door zijn vingers in het bloed

Alles eruit gehaald wat aan het genezen was

Alleen de tekeningen op de schillen bleven over

Onze gezichten zijn in de ruïnes van scholen,

En ik wend mijn ogen schuldbewust af

En het maakt ze niet uit waar ik ben geweest

Ze geven erom dat ik ergens ben geweest

Vandaag was er geen kreet die door het raam van de straat breekt

Ja, en wie komt er opdagen?

Alleen ijverige winden waaiden

Er zijn vier lantaarns voor acht oude binnenplaatsen

In de schemering, krakend van ijzer, alleen zij spreken

Hoe de herfst ons de dood op het eerste blad bracht

Elf jaar geleden, hoe de kleine wereld leeg was

Waar als de vergeten roestige deuren houden

En hoe we hier sneller vandaan kwamen, naar de verre kust

Het gebied is bedekt met sneeuw, wilde regens gewassen

Gebroken dromen wachten op hun baasjes onder de platen

Windows ontmoet gretig elke vreemdeling

En iedereen hier gelooft dat degene die wordt vrijgelaten zal terugkeren

Grijze sneeuw zakt ergens begin maart weg

Vertrapt door de modder van een hut naar een pandjeshuis

Alleen 's avonds in de verte flikkeren koplampen voorbij

Het bord hier is een doodlopende weg.

Hier is alles oud

Refrein:

Buurt als een oud leerboek

Duimen door zijn vingers in het bloed

Alles eruit gehaald wat aan het genezen was

Alleen de tekeningen op de schillen bleven over

Onze gezichten zijn in de ruïnes van scholen,

En ik wend mijn ogen schuldbewust af

En het maakt ze niet uit waar ik ben geweest

Ze geven erom dat ik ergens ben geweest