Пристань - ГРОТ, ОДИН.ВОСЕМЬ

Ночь прошла, а я так и держусь за вечер

Вдруг что-нибудь пропущу, что-нибудь не замечу

Это не ждет никогда, это всегда срочно

В краю ревущих фонтанов ищу источник

Кажется, дорог больше нет, а мы все петляем

Иногда мне кажется, моя жажда не утоляема

Сколько любезных рук с чашами на счету

Внутрь не упало ни капли, все испарилось во рту

Чего так остро не хватает в сытости бытия

Вверх по трещине руслу высохшего ручья

Мимо окон, что преисполнены уюта

В них мои друзья на руках качают своих малюток

И нас качает колея, нас где-то уже ждут

Уют кочевника — наш единственный уют

Копаем глубже, кто ждал, тот дождется

И сменит походные фляги на каменные колодцы

Тайна открыта, и в тебе загорелась свеча

Это обозначает, что теперь не уснуть по ночам

Как бы ты не пытался, пусть оболочка стонет,

Но душу будто кто-то ждет на раскрытом балконе

Будто кто-то зовет, шепчутся темные омуты

В глазах горят вершины, что тобой так и не тронуты

Вечная дорога, ноги, натянуты мускулы

Вроде нашел пристань, но она станет тусклой

Подошвы поднимают пыль от седого песка,

Но яма бездонна, там кто только не искал

Так будет до конца, через пустыни и зной

Путнику, что ведает тайну, теперь не ведом покой

На рассвете нам указывала ветра рука

По древней карте вдоль по краю материка

Чувствую, что близко, чувствую холод по коже

И слышу запах сокровища у горных подножий

Сколько бы не снилась фрегату пристань

Карты шепчут в унисон: «Твоя цель близко»

Сколько ни кутай отрока в теплые пледы

Улицы рождают вызов, шрамы равно победы

Просим прохода у вьюги, у нашей госпожи

Звезда зовет, и мы себе не принадлежим

Две стальные полосы унесут состав,

А мы заснем, лишь о пристани помечтав

Шторка иллюминатора закрыта, капюшон скрывает лицо

Под нами крутится Земля, пока мы видим сон

Усталые стопы пружинят по ступеням трапа

Мы остановимся тут максимум до завтра

Такты отмерены пунктиром хэтов, киков и снейров

В эту основу мы вложили карту реальных размеров

Пусть веет холодом, в легких воздух раскален

В бетоне города или в лесу наш путь определен

Нам часто в спину бросают, что мы наивны, как дети

Не знаем, куда идем, и не ведаем запретов

И возвращаются домой в свои бетонные склепы

Растить себе подобных в лабиринте стен и клеток

Факелы бликами в глазах, переходим сумрак

Крепка надежда и не зря мы бродим столько суток

Пристань маячит вдали, скрываясь за листвой

Собирайся в путь, сегодня мы пришли и за тобой

Сколько бы не снилась фрегату пристань

Карты шепчут в унисон: «Твоя цель близко»

Сколько ни кутай отрока в теплые пледы

Улицы рождают вызов, шрамы равно победы

Просим прохода у вьюги, у нашей госпожи

Звезда зовет, и мы себе не принадлежим

Две стальные полосы унесут состав,

А мы заснем, лишь о пристани помечтав

De nacht is voorbij en ik hou nog steeds vast aan de avond

Opeens mis ik iets, ik merk niets op

Het wacht nooit, het is altijd dringend

In het land van brullende fonteinen ben ik op zoek naar een bron

Het lijkt erop dat er geen wegen meer zijn, en we slingeren allemaal

Soms heb ik het gevoel dat mijn dorst niet te lessen is

Hoeveel vriendelijke handen met kommen tellen

Geen druppel viel erin, alles verdampte in de mond

Wat ontbreekt er zo acuut aan de verzadiging van het zijn?

Op het gebarsten bed van een droge stroom

Voorbij de ramen die vol comfort zijn

Daarin wiegen mijn vrienden hun baby's in hun armen

En de sleur schudt ons door elkaar, ze wachten al ergens op ons

Het comfort van een nomade is ons enige comfort

Dieper graven, wie wachtte zal wachten

En kampeerflessen verwisselen voor stenen putten

Het geheim is open en er brandt een kaars in jou

Dit betekent dat je nu 's nachts niet kunt slapen

Wat je ook probeert, laat de schelp kreunen,

Maar alsof iemand op de ziel wacht op het open balkon

Alsof iemand belt, fluisteren donkere poelen

Er branden pieken in de ogen die je niet hebt aangeraakt

Eeuwige weg, benen, spieren zijn gestrekt

Het lijkt een pier te hebben gevonden, maar het wordt schemerig

De zolen doen stof opwaaien van het grijze zand,

Maar de put is bodemloos, daar die gewoon niet zochten

Dus het zal tot het einde duren, door woestijnen en hitte

De reiziger die het geheim kent, kent nu geen vrede

Bij het ochtendgloren wees de hand naar de wind

Volgens de oude kaart langs de rand van het vasteland

Ik voel me dichtbij, ik voel me koud op de huid

En ik hoor de geur van schatten aan de voet van de bergen

Het maakt niet uit hoeveel het fregat over de pier droomt

De kaarten fluisteren in koor: "Je doel is nabij"

Het maakt niet uit hoeveel je de jongen in warme dekens wikkelt

Straten zorgen voor uitdaging, littekens zorgen voor overwinning

We vragen om doorgang van de sneeuwstorm, van onze dame

De ster roept en we zijn niet van onszelf

Twee stalen strips dragen de trein,

En we zullen in slaap vallen, alleen dromend over de pier

Het zonnescherm is gesloten, de kap verbergt het gezicht

De aarde draait onder ons terwijl we dromen

Vermoeide voeten springen de treden van de ladder op

We blijven hier maximaal tot morgen

De beats worden gemeten met een stippellijn van hats, kicks en snares

In deze basis plaatsen we een kaart van echte maten

Laat het koud waaien, de lucht is heet in de longen

In het beton van de stad of in het bos is ons pad bepaald

We worden vaak in de rug gegooid dat we naïef zijn, net als kinderen

We weten niet waar we heen gaan, en we kennen de verboden niet

En naar huis terugkeren naar hun betonnen crypten

Kweek je eigen soort in het labyrint van muren en kooien

Fakkels schitteren in de ogen, we steken de schemering over

Hoop is sterk en het is niet tevergeefs dat we zoveel dagen ronddwalen

De pier doemt op in de verte, verstopt achter het gebladerte

Maak je klaar om te gaan, vandaag zijn we voor je gekomen

Het maakt niet uit hoeveel het fregat over de pier droomt

De kaarten fluisteren in koor: "Je doel is nabij"

Het maakt niet uit hoeveel je de jongen in warme dekens wikkelt

Straten zorgen voor uitdaging, littekens zorgen voor overwinning

We vragen om doorgang van de sneeuwstorm, van onze dame

De ster roept en we zijn niet van onszelf

Twee stalen strips dragen de trein,

En we zullen in slaap vallen, alleen dromend over de pier