Точильный камень - Лёд 9, ОДИН.ВОСЕМЬ

жизнь птицей пролетает в хлопотах

на уставших веках день оседает копотью

сознание торопливо гаснет углями белыми

стараясь забыть что на свету было сделано

оставляя неподвижными человечьи туши

из открытых пастей в ночь вылетают души

сгустками тумана избегая пятен света

только чистые сердцем могут их заметить,

а слепые звери скулят почуяв палачей

вянут цветы и пеной вскипает ручей

духи спешат в подвал заброшенного дома

делая вид что они друг с другом не знакомы

там в темноте вращается стальное колесо

с безумной скоростью умноженной на сто

в крови младенцев закалив тысячи лет назад

его поставил тот о ком не говорят

точильный камень крутится без устали

пока пространство не разобьётся с хрустом и не остановится время тише не ори

заткни уши почувствуй этот звук внутри

покров ночи штрихует чёрным дневные краски

в постелях застывают тела с человечьими масками

фантомы тихо вылетают на скрежет звук

режет слух, но притягивает лес рук

серый камень плюется искрами, но нет пламени

в покрытых чёрной коростой глазах нет знамени

победы обрывки белого флага тоже изъедены

червями зависти любовь предана

ещё горячие отточенные когти злобы

проникают без следа и звука прямо в утробу

новая проба высечена клеймом на лбу нового донора

тонкая нить порвана

небо тоннами давит на голову и снова

этот скрежет обжигает уши раскалённым оловом

нечистому нужны всё новые раны смотри в себя

и там увидишь все изъяны на дне ямы

точильный камень крутится без устали

пока пространство не разобьётся с хрустом и не остановится время тише не ори

заткни уши почувствуй этот звук внутри

het leven van een vogel vliegt in klusjes

op vermoeide oogleden zakt de dag in roet

bewustzijn gaat haastig uit met witte kolen

proberen te vergeten wat er in de wereld is gedaan

menselijke karkassen onbeweeglijk laten

zielen vliegen uit open monden de nacht in

klonten mist die lichtvlekken vermijden

alleen de reinen van hart kunnen ze zien,

en blinde dieren zeuren als ze de beulen ruiken

de bloemen verdorren en de stroom kookt van schuim

geesten haasten zich naar de kelder van een verlaten huis

doen alsof ze elkaar niet kennen

daar in de duisternis draait een stalen wiel

met waanzinnige snelheid vermenigvuldigd met honderd

gehard in het bloed van baby's duizenden jaren geleden

het is gezet door degene waar ze niet over praten

wetsteen draait onvermoeibaar

tot de ruimte breekt met een crunch en de tijd stopt, schreeuw niet stiller

sluit je oren voel dit geluid van binnen

de omslag van de nacht strijkt zwarte dagkleuren

lichamen met menselijke maskers bevriezen in bedden

fantomen vliegen stilletjes naar het knarsende geluid

doet pijn aan het oor, maar trekt een woud van handen aan

grijze steen spuwt vonken, maar er is geen vlam

er is geen spandoek in de ogen bedekt met zwarte korst

overwinningsfragmenten van de witte vlag zijn ook gecorrodeerd

wormen van afgunst liefde wordt verraden

nog steeds hete geslepen klauwen van boosaardigheid

penetreren spoorloos en rechtstreeks in de baarmoeder

een nieuw monster wordt gebrandmerkt op het voorhoofd van een nieuwe donor

dunne draad gebroken

de lucht drukt in tonnen en opnieuw op het hoofd

deze rammelaar verbrandt de oren met gloeiend heet tin

de onreine heeft steeds meer wonden nodig, kijk in jezelf

en daar zie je alle gebreken op de bodem van de put

wetsteen draait onvermoeibaar

tot de ruimte breekt met een crunch en de tijd stopt, schreeuw niet stiller

sluit je oren voel dit geluid van binnen