Никто, кроме нас - ГРОТ

Промах синего врача, флоры или фауны,

Мой сын болен — синдром Дауна.

Так ждал, сам вынашивал, будто сокровище наше-

Бьёт со спины судьба, меня никто не спрашивал,

Буду ли я доволен или рыдать навзрыд,

Отцовская гордость или бесконечный стыд?!

Кипит молодёжь сочная ближе к июню,

А я ему платком подтираю пенистые слюни.

И не заставить им меня не мечтать о внуке,

Искать повод на себя накладывать сильные руки.

Глупости — слёзы лить на кучу сердец,

Кто ещё останется с ним, кроме как его отец?

Ночью приступ с кровью, мутная картина,

Господа неистово благодарю за сына!

Больше жизни люблю, грязь нам летит вдогонку.

За руку его держу, идём потихоньку…

Промах синего врача, флоры или фауны,

Родина моя больна, синдром Дауна.

Молодые, слабые и рассеянная воля.

Не найдет даун искренние звёзды над полем.

Улыбается вечно на рёв матери.

Берегу силы поднимать страну с кровати!

Просит накормить с таким пылом и огнём-

Вот они, слёзы народа, мы ведь в России живём!

Слёзы от потерь больших в 19,

Самобичевание — идея нашей нации…

Наивная, в тупняках обманута страна.

С подбородка на крест похотливая слюна,

Спотыкаясь с матами, через границу бежит…

Гражданская гордость или бесконечный стыд?!

На коленях юноша, мокрый и больной…

Вряд ли кому-нибудь нужен — я остаюсь с тобой!

Родина голубоглазая, душа открытая,

А прижала чуть — тогда прощай, неумытая!

Зачем у бойца небритого, списанного в запас,

На плече партак серый — никто, кроме нас!

Собираясь в дорогу, через плечо плюют,

На земле чужой искать иной приют,

Искать счастье иное на лакированных пляжах,

А у меня зима берег с берегом вяжет.

У отца узнай, пусть раскидает причину,

Откуда любовь такой силы взял к сыну?

Ответ только бьёт прутьями в клетке грудной

И я остаюсь с больной, но моей страной!

Родина голубоглазая, душа открытая,

А прижала чуть — тогда прощай, неумытая!

Зачем у бойца небритого, списанного в запас,

На плече партак серый — никто, кроме нас!

Juffrouw blauwe dokter, flora of fauna,

Mijn zoon heeft het syndroom van Down.

Dus hij wachtte, droeg hij zelf, alsof onze schat -

Het lot slaat van achteren, niemand vroeg me,

Zal ik blij zijn of bitter huilen,

Vaders trots of eindeloze schaamte?!

Sappige jeugd kookt dichter bij juni,

En ik veeg zijn schuimige kwijl af met een zakdoek.

En ze kunnen me niet laten dromen van een kleinzoon,

Zoek een reden om sterke handen op jezelf te leggen.

Onzin - giet tranen over een stel harten,

Wie anders zal bij hem blijven behalve zijn vader?

's Nachts een aanval met bloed, een modderige foto,

Dank U Heer voor mijn zoon!

Ik hou meer van het leven, vuil vliegt ons achterna.

Ik houd zijn hand vast, we lopen langzaam...

Juffrouw blauwe dokter, flora of fauna,

Mijn vaderland is ziek, het syndroom van Down.

Jonge, zwakke en verspreide wil.

Beneden zal geen oprechte sterren over het veld vinden.

Glimlacht voor altijd bij het gebrul van de moeder.

Ik spaar mijn krachten om het land uit bed te tillen!

Hij vraagt ​​om met zoveel vurigheid en vuur gevoed te worden -

Hier zijn ze, de tranen van de mensen, we leven in Rusland!

Tranen van grote verliezen op 19,

Zelfkastijding is het idee van onze natie...

Een naïef, dom land bedrogen.

Van kin tot kruis wellustig speeksel,

Struikelen met matten, rennen over de grens...

Burgerlijke trots of eindeloze schaamte?!

Een jonge man op zijn knieën, nat en ziek...

Bijna niemand heeft me nodig - ik blijf bij jou!

Blauwogige vaderland, open ziel,

En drukte een beetje - dan tot ziens, ongewassen!

Waarom doet een ongeschoren jager, afgeschreven naar de reserve,

Er zit een grijze partak op de schouder - niemand behalve wij!

Op de weg spuwen ze over hun schouders,

Zoek een andere schuilplaats in een vreemd land,

Zoek een ander geluk op gelakte stranden,

En mijn winter breit kust met kust.

Zoek het van je vader, laat hem de reden verstrooien,

Waar heb je zoveel liefde voor je zoon vandaan gehaald?

Het antwoord klopt alleen met staven in de borstkooi

En ik blijf bij de zieken, maar mijn land!

Blauwogige vaderland, open ziel,

En drukte een beetje - dan tot ziens, ongewassen!

Waarom doet een ongeschoren jager, afgeschreven naar de reserve,

Er zit een grijze partak op de schouder - niemand behalve wij!