Послесловие - Григорий Лепс

Опустится занавес скоро,

И, смолкнув, утихнет гроза.

И сумрак в задумчивых шторах

Закроет устало глаза.

Сгустится туман суеверий,

Повеет в лицо тишиной.

И тихо безмолвные двери

Закрою я в ночь за собой.

Припев:

На пыльном пороге оставлю тревоги

И грусть паутины порву.

Все капли смятенья и посох сомненья

В зеленую брошу траву.

Расправятся плечи,

И станет полегче,

Но многого мне не успеть.

Все как-то не складно,

Но жив я и ладно.

И не о чем,

И не о чем больше жалеть.

Проигрыш.

Я выйду в объятья прохлады,

Подняв у пальто воротник.

Вздохнет одиночество рядом,

И птица уронит свой крик.

Сняв шляпу из черного фетра,

Плечом прислонюсь к фонарю.

Ладонью прикрывшись от ветра,

Вздохнув не спеша, не спеша, закурю.

Припев:

На пыльном пороге оставлю тревоги

И грусть паутины порву.

Все капли смятенья и посох сомненья

В зеленую брошу траву.

Расправятся плечи,

И станет полегче,

Но многого мне не успеть.

Все как-то не складно,

Но жив я и ладно.

И не о чем,

И не о чем больше жалеть.

Проигрыш.

На пыльном пороге оставлю тревоги

И грусть паутины порву.

Все капли смятенья и посох сомненья

В зеленую брошу траву.

Расправятся плечи,

И станет полегче,

Но многого мне не успеть.

Все как-то не складно,

Но жив я и ладно.

И не о чем,

И не о чем больше жалеть.

Het doek valt snel

En stilletjes gaat de storm liggen.

En schemering in doordachte gordijnen

Sluit vermoeide ogen.

De mist van bijgeloof zal dikker worden,

Stilte waait in je gezicht.

En stille stille deuren

Ik zal 's nachts achter me sluiten.

Refrein:

Ik zal zorgen achterlaten op de stoffige drempel

En het verdriet van het web zal scheuren.

Alle druppels van verwarring en het personeel van twijfel

Ik gooi gras in het groen.

Schouders strekken zich uit

En het wordt makkelijker

Maar ik kan niet veel doen.

Alles is op de een of andere manier niet ingewikkeld,

Maar ik leef en oké.

En over niets

En niets meer te betreuren.

Verliezen.

Ik zal uitgaan in de armen van koelte,

De kraag van zijn jas optrekken.

Zucht eenzaamheid nabij

En de vogel zal zijn kreet laten vallen.

Mijn zwarte vilten hoed afzetten,

Ik leun met mijn schouder tegen de lantaarn.

Bedekt met een palm tegen de wind,

Langzaam zuchtend, langzaam, rook ik.

Refrein:

Ik zal zorgen achterlaten op de stoffige drempel

En het verdriet van het web zal scheuren.

Alle druppels van verwarring en het personeel van twijfel

Ik gooi gras in het groen.

Schouders strekken zich uit

En het wordt makkelijker

Maar ik kan niet veel doen.

Alles is op de een of andere manier niet ingewikkeld,

Maar ik leef en oké.

En over niets

En niets meer te betreuren.

Verliezen.

Ik zal zorgen achterlaten op de stoffige drempel

En het verdriet van het web zal scheuren.

Alle druppels van verwarring en het personeel van twijfel

Ik gooi gras in het groen.

Schouders strekken zich uit

En het wordt makkelijker

Maar ik kan niet veel doen.

Alles is op de een of andere manier niet ingewikkeld,

Maar ik leef en oké.

En over niets

En niets meer te betreuren.