Ностальгия - Григорий Лепс

Золотится в бокале вино

В сигаретном дыму ностальгии.

Мы с тобою, мой друг, так давно

Не бывали в далекой России.

Где-то там, за этапами дней

Наша юность с тобой отсмеялась.

В бесприютном раю лагерей,

Как заложница, память осталась.

Припев:

Сколько дней и воды утекло,

И дождями мечты отшумели.

Но живем, несмотря ни на что,

Только волосы вот поседели.

За туманами дальних морей,

Где и люди, и песни другие,

Бросив якорь, мы пьем за друзей

В сигаретном дыму ностальгии.

Не забыть Богом проклятых мест,

Без веселого солнца и лета,

Где несли мы нелегкий свой крест

За чертой тишины и рассвета.

Боль под сердцем сжималась в кулак

От прикладов, побоев и мата.

Снится нам вой конвойных собак

И свинцовая трель автомата.

Припев:

Сколько дней и воды утекло,

И дождями мечты отшумели.

Но живем, несмотря ни на что,

Только волосы вот побелели.

За туманами дальних морей,

Где и люди, и песни другие,

Бросив якорь, мы пьем за друзей

В сигаретном дыму ностальгии.

Проигрыш.

Но однажды билеты возьмем

И вернемся в далекие годы,

Где простуженный гул поездов

Замерзает на рельсах свободы.

Там осталось немало друзей,

С кем мы горечь и радость делили.

И где-то там, за этапами дней

Мы такими счастливыми были.

Припев:

Сколько дней и воды утекло,

И дождями мечты отшумели.

Но живем, несмотря ни на что,

Только волосы вот побелели.

За туманами дальних морей,

Где и люди, и песни другие,

Бросив якорь, мы пьем за друзей

В сигаретном дыму ностальгии.

Бросив якорь, мы пьем за друзей

В сигаретном дыму…

Goud in een glas wijn

In de sigarettenrook van nostalgie.

We zijn zo lang bij je, mijn vriend

Ben niet in het verre Rusland geweest.

Ergens daarginds, achter de stadia der dagen

Onze jeugd lachte met je mee.

In het daklozenparadijs van de kampen,

Als een gijzelaar blijft de herinnering.

Refrein:

Hoeveel dagen en wateren zijn er gevlogen,

En dromen waren luidruchtig met de regens.

Maar we leven, wat er ook gebeurt,

Alleen het haar is grijs.

Achter de nevelen van verre zeeën,

Waar zijn mensen en andere liedjes,

Anker laten vallen, we drinken op vrienden

In de sigarettenrook van nostalgie.

Vergeet godverdomde plaatsen niet,

Zonder een vrolijke zon en zomer,

Waar we ons moeilijke kruis droegen

Voorbij de lijn van stilte en dageraad.

De pijn onder het hart tot een vuist gebald

Van peuken, afranselingen en vloeken.

We dromen van huilende escorthonden

En de loden triller van een automaat.

Refrein:

Hoeveel dagen en wateren zijn er gevlogen,

En dromen waren luidruchtig met de regens.

Maar we leven, wat er ook gebeurt,

Alleen haar haar is wit geworden.

Achter de nevelen van verre zeeën,

Waar zijn mensen en andere liedjes,

Anker laten vallen, we drinken op vrienden

In de sigarettenrook van nostalgie.

Verliezen.

Maar op een dag zullen we de kaartjes pakken

En laten we teruggaan naar vroeger,

Waar is het koude gerommel van treinen?

Bevriest op de rails van vrijheid.

Er zijn nog veel vrienden over

Met wie we bitterheid en vreugde deelden.

En ergens daar, achter de stadia van dagen

We waren zo blij.

Refrein:

Hoeveel dagen en wateren zijn er gevlogen,

En dromen waren luidruchtig met de regens.

Maar we leven, wat er ook gebeurt,

Alleen haar haar is wit geworden.

Achter de nevelen van verre zeeën,

Waar zijn mensen en andere liedjes,

Anker laten vallen, we drinken op vrienden

In de sigarettenrook van nostalgie.

Anker laten vallen, we drinken op vrienden

In sigarettenrook...