На дальний берег… - Григорий Лепс

На дальний берег моря Белого

Лечу опять, с судьбой не споря.

И Вы, мечта моя несмелая,

Рук не заломите от горя.

Очередное расставание:

Упрек, досада, огорчения.

Лечу лечиться расстоянием,

Ничуть не веря в излечение.

Рвусь в небо чувствами буранными

Из заколдованного круга.

Пусть облака клоками рваными

Нас вновь отделят друг от друга.

И пусть они, с земли свинцовые,

Периной лягут белоснежною,

Внизу чужою, образцовою

Женой останетесь, как прежде.

А я с собой все краски осени

Возьму в метели снеговые,

Где редки голубые просини,

Где мысли грешные, хмельные.

Возьму я вихри листопадные,

Ветра над стылыми прудами.

Возьму я думы безотрадные,

Неистребимые годами.

И по петле… полозьями,

Весны надежд, сквозь мрак сомнения

Прочертит яркий парк от озими

В снегу житейских наслоений

Зеленый свет надежды призрачной,

Единственный, судьбой подаренный.

Прощайте, боль моя привычная.

Весь Ваш, мятежный, неприкаянный.

Вот и все.

Пока.

Naar de verre kust van de Witte Zee

Ik vlieg weer, niet in discussie met het lot.

En jij, mijn schuchtere droom,

Wring je handen niet van verdriet.

Nog een afscheid:

Verontwaardiging, ergernis, ergernis.

Ik vlieg om op afstand behandeld te worden,

Ik geloof helemaal niet in genezing.

Ik ren de lucht in met stormachtige gevoelens

Uit de vicieuze cirkel.

Laat de wolken in plukjes verscheuren

We worden weer van elkaar gescheiden.

En laat ze, leiden vanaf de grond,

Een verenbed zal sneeuwwit liggen,

Hieronder die van iemand anders, voorbeeldig

Je blijft een vrouw, zoals voorheen.

En ik ben met mij alle kleuren van de herfst

Ik zal sneeuwstormen nemen,

Waar blauwe blues zeldzaam is,

Waar gedachten zondig zijn, bedwelmd.

Ik neem bladverliezende wervelwinden,

Wind over bevroren vijvers.

Ik zal vreugdeloze gedachten nemen,

Jarenlang onverwoestbaar.

En langs de lus ... slippen,

Bronnen van hoop, door de duisternis van twijfel

Zal een helder park uit de winter trekken

In de sneeuw van de lagen van het leven

Groen licht van spookachtige hoop,

De enige die door het lot is gegeven.

Vaarwel, mijn gebruikelijke pijn.

Helemaal van jou, opstandig, rusteloos.

Dat is alles.

Tot.