Green Like the G Train, Green Like Sea Foam - Aaron West and The Roaring Twenties

He invited me in;

Said his name was Jesse and to take a look around

I found my coat at the bottom of the closet, dug it out

The only thing that she left

There in the middle of the room, was the couch

She’d always hated the pattern or the texture

I can’t remember it now

I relived those nights there breaking down

I guess I’ll see myself out

You kept me waiting like the G Train

I held the door open for hours.

I had to walk away

I rode the A line out to Rockaway

I’m always drawn to the water

Walked the streets to the shore

Passed by the murals fading off of the walls

Still licking the fresh wounds from a hurricane in the fall

And I watch them rebuild

I hummed a Ramone’s song out of key

Staring off at the skyline over shorebreak

And remembering that this same ocean almost killed me

South Carolina, seafoam green

You kept me waiting like the G Train

I held the door open for hours.

I had to walk away

I rode the A line out to Rockaway

I’m always drawn to the water

I felt the weight

On a calendar long enough, all my grief starts to decay

On a calendar long enough it grows more useless by the day

And I read that on a calendar long enough

New York will be returned to the sea

When the water gets high enough, it’ll take back everything

So the subway and the G Train

Our apartment, all our memories

Come to rest there under water

All the things that I thought meant the most to me

I try to picture it-- just the top of the skyline at low tide

Piercing the surface as the ships try to navigate their lanes

And there alone and triumphant on the crest of a wave

Is the couch you gave away

Hij nodigde me uit;

Zei dat hij Jesse heette en om even rond te kijken

Ik vond mijn jas op de bodem van de kast, groef hem op

Het enige dat ze achterliet

Daar, in het midden van de kamer, stond de bank

Ze had altijd een hekel aan het patroon of de textuur

Ik kan het me nu niet herinneren

Ik herleefde die nachten daar toen ik kapot ging

Ik denk dat ik mezelf eruit zie

Je liet me wachten als de G-trein

Ik hield de deur urenlang open.

Ik moest weglopen

Ik reed de A-lijn naar Rockaway

Ik voel me altijd aangetrokken tot het water

Liep de straten naar de kust

Voorbij de muurschilderingen die van de muren vervagen

Ik lik nog steeds de verse wonden van een orkaan in de herfst

En ik kijk hoe ze opnieuw worden opgebouwd

Ik neuriede een lied van Ramone uit de toonsoort

Staren naar de skyline boven de kust

En herinnerend dat deze zelfde oceaan me bijna doodde

South Carolina, zeeschuimgroen

Je liet me wachten als de G-trein

Ik hield de deur urenlang open.

Ik moest weglopen

Ik reed de A-lijn naar Rockaway

Ik voel me altijd aangetrokken tot het water

Ik voelde het gewicht

Op een kalender die lang genoeg duurt, begint al mijn verdriet te vervallen

Op een kalender lang genoeg wordt het met de dag onbruikbaarder

En dat heb ik lang genoeg op een kalender gelezen

New York wordt teruggegeven aan de zee

Als het water hoog genoeg wordt, neemt het alles terug

Dus de metro en de G-trein

Ons appartement, al onze herinneringen

Kom daar tot rust onder water

Alle dingen waarvan ik dacht dat ze het meest voor me betekenden

Ik probeer me het voor te stellen -- alleen de top van de skyline bij eb

Het oppervlak doorboren terwijl de schepen hun banen proberen te navigeren

En daar alleen en triomfantelijk op de top van een golf

Is de bank die je hebt weggegeven?