Город-призрак - Гран-Куражъ

Ночь плывёт над водой,

За мостом – город твой

И дом,

Куда дороги нет.

Город спит, и во сне,

В каждой прожитой весне,

Опять

Он слышит детский смех,

Зажигая свет,

В мёртвых окнах свет.

Ждёт тебя,

Словно пристань,

Седая земля –

Город-призрак

Твой.

И каждой весной

Он с тобой,

Зовёт тебя домой,

В памяти живой

Город-призрак...

Здесь царит тишина,

Пыль плетёт кружева

В углах оставленных квартир.

И, в бетон спрятав боль,

Тихо спит город твой,

В мечтах он видит прежний мир.

Там, где боли нет,

Вспыхнет в окнах свет...

Ждёт тебя,

Словно пристань,

Седая земля –

Город-призрак

Твой.

И каждой весной

Он с тобой,

Зовёт тебя домой,

В памяти живой

Город-призрак...

Настанет день – и ты придёшь на площадь,

Один из тех, кто крыльев-рук не сложит.

Себя сжигая в этом внутреннем огне,

Увидишь блеск в своём окне,

Зажжётся свет в окне.

De nacht drijft op het water

Voorbij de brug is jouw stad

en het huis

Waar geen weg is.

De stad slaapt, en in een droom,

In elke lente leefde,

Nog een keer

Hij hoort het gelach van kinderen

Het licht aandoen

Er is licht in de dode ramen.

Ik wacht op jou,

Als een pier

grijs land -

Spookstad

Uw.

En elke lente

Is hij bij jou,

Roept je naar huis

In een levende herinnering

Spookstad...

Stilte heerst hier

Stof weeft kant

In de hoeken van verlaten appartementen.

En, de pijn in het beton verbergend,

Jouw stad slaapt rustig

In dromen ziet hij de oude wereld.

Waar geen pijn is

Het licht zal knipperen in de ramen ...

Ik wacht op jou,

Als een pier

grijs land -

Spookstad

Uw.

En elke lente

Is hij bij jou,

Roept je naar huis

In een levende herinnering

Spookstad...

De dag zal komen - en je zult naar het plein komen,

Een van degenen die hun vleugels niet neerleggen.

Jezelf brandend in dit innerlijke vuur,

Zie de glans in je raam

Het licht gaat aan in het raam.