Una lucciola d'agosto - Gianmaria Testa

Una lucciola d’agosto

Se ne andava una mattina

Fiera della sua valigia

A raccogliere la luna

E gridava ai quattro venti

La sua gioia d’esser viva

Lo gridava ai quattro venti

E la sua luce lampeggiava

Ma la lucciola d’agosto

Vide il sole che nasceva

Solo, dietro le montagne

Vide il sole che brillava

Disse al sole — non salire

Con la tua luce assassina —

Gridò al sole — non salire —

E la sua luce già moriva

E una lucciola d’agosto

Han trovato sopra un fiore

Stretta nella mano destra

La valigia con la luna

E hanno detto — sarà morta

Per paura o per amore —

Hanno detto — sarà morta

Perché luce non aveva

Perché luce non aveva —

E la vide il sole da lontano

Sopra quel fiore di neve

E alla lucciola

Sorrise

Een vuurvliegje van augustus

Hij ging op een ochtend weg

Trots op haar koffer

Om de maan te verzamelen

En hij riep naar de vier winden

Zijn vreugde om te leven

Hij schreeuwde het uit de vier winden

En het licht flitste

Maar de vuurvlieg van augustus

Hij zag de zon opkomen

Alleen, achter de bergen

Hij zag de zon schijnen

Hij zei tegen de zon - ga niet omhoog

Met je dodende licht -

Hij riep tot de zon - sta niet op -

En zijn licht was al aan het uitsterven

En een vuurvliegje van augustus

Han gevonden boven een bloem

In de rechterhand houden

De koffer met de maan

En ze zeiden - ze zal dood zijn

Uit angst of uit liefde -

Ze zeiden - ze zal dood zijn

Omdat hij geen licht had

Omdat er geen licht was -

En de zon zag het van verre

Boven die sneeuwbloem

En de vuurvlieg

Hij glimlachte