Sparirò - Fred De Palma

I tuoi baci come delle coltellate

I tuoi abbracci come celle congelate

Amare uccide, odiare pure

Non puoi dividerle, sono due paure collegate

I tuoi occhi spenti, accesi da un kilo di trucco

Un muro di carta avvolto il un litro di stucco

Tu che mi gridi fallito, io mi giro di scatto

Come la lama di un coltello se sfiori quel tasto

Siamo un disastro e io ho già perso le staffe, le speranze

E' estenuante non parlare mai di nulla di importante

A casa ormai comunicano solo più le stanze

Non ho le forza e la verità, non ho neanche la forza di gravità

Sono steso per terra con la terra che mi schiaccia

Mentre tu sei allo specchio che metti la terra in faccia (Pensa te!)

E vorrei parlarti un po più di me

Quando mi chiedi che cosa c'è

Ma so che quando per te sarò perfetto

Io sparirò (x4)

Sarà come non fossi mai stato li insieme a te

La para ti entra dentro come i bossoli (boom)

L’amore mo ti infogna come i tossici

Guardavi come non volessi che io fossi li

Mo non ci sono e ci stai sotto come i fossili

Qua tutti a imporci di starcene sempre più insieme

A tutti i costi come nelle carceri piene

Intrappolati qua, sotto lo stesso cielo aah

Come vivessimo sotto lo stesso cellofan

Ho i ragni nello stomaco, i nostri sentimenti

Figli dei nostri sbagli che si accoppiano

Ho imparato a sciogliere i ricordi come un orafo

Sincronizzo i battiti del cuore, cuoreografo

Che amore provano due persone

Se come amore provano depressione

Dormirò con te stanotte ma mi sveglierò da un altra parte

Non preoccuparti, per te passerà solo un istante, dai

Je kussen als steken

Je knuffels als bevroren cellen

Liefhebben is dodelijk, haten ook

Je kunt ze niet verdelen, het zijn twee gerelateerde angsten

Je doffe ogen, verlicht door een kilo make-up

Een muur van papier verpakt in een liter stopverf

Jij die tegen me schreeuwde faalde, ik draai me abrupt om

Als het lemmet van een mes als je die sleutel aanraakt

We zijn een ramp en ik heb mijn geduld al verloren, mijn hoop

Het is vermoeiend om nooit over iets belangrijks te praten

Thuis nu communiceren alleen de kamers meer

Ik heb niet de kracht en de waarheid, ik heb niet eens de kracht van de zwaartekracht

Ik lig op de grond terwijl de aarde me verplettert

Terwijl je in de spiegel bent, leg je de aarde in je gezicht (Denk aan jou!)

En ik zou graag wat meer met je willen praten over mij

Als je me vraagt ​​wat is het?

Maar ik weet wanneer ik perfect voor je zal zijn

ik zal verdwijnen (x4)

Het zal zijn alsof ik er nog nooit bij jou ben geweest

De para komt in je als de schelpen (boem)

Liefde maakt je woedend als verslaafden

Je zag eruit alsof je niet wilde dat ik daar was

Mo zijn er niet en jij zit eronder als fossielen

Hier allemaal om onszelf te dwingen meer en meer bij elkaar te blijven

Ten koste van alles zoals in volledige gevangenissen

Hier gevangen, onder dezelfde hemel aah

Hoe we onder hetzelfde cellofaan leefden

Ik heb spinnen in mijn maag, onze gevoelens

Kinderen van onze fouten die paren

Ik heb geleerd om herinneringen te smelten als een goudsmid

Ik synchroniseer de beats van het hart, de hartmachine

Wat liefde twee mensen voelen

Als ze net als liefde depressief zijn

Ik slaap vannacht met je, maar word ergens anders wakker

Maak je geen zorgen, er gaat maar een moment voor je voorbij, kom op