Sto con lei - Franco Califano

Io non so se restare qui o se andarmene via

Vivo bene, ho una donna mia, ma una gran nostalgia

Tu oramai sei una malattia che ho nel sangue da un po'

Come un male che non va via, che decide di me

Sto con lei, ma penso sempre a te, io non ti dimentico

Con lei, che vale più di te, non trovo la serenità

È una donna bellissima, ma fra noi ci sei tu

Io lo so che mi salverei se pensassi di più

Che con lei posso vivere e con te proprio no

Sto con lei, ma penso sempre a te, io non dovrei farlo più

Con lei dovrei sentirmi io, ma questo non succede mai

Tu sei come una malattia che non guarirò mai

Sto con lei, ma penso sempre a te, io non dovrei farlo più

Con lei dovrei sentirmi io, ma questo non succede mai

Ik weet niet of ik hier moet blijven of weg moet gaan

Ik leef goed, ik heb zelf een vrouw, maar een grote nostalgie

Je bent nu een ziekte die ik al een tijdje in mijn bloed heb

Als een kwaad dat niet weggaat, dat beslist mij

Ik ben bij haar, maar ik denk altijd aan je, ik vergeet je niet

Bij haar, die meer waard is dan jij, vind ik geen rust

Ze is een mooie vrouw, maar je bent onder ons

Ik weet dat ik mezelf zou redden als ik meer dacht

Dat ik met haar kan leven en niet met jou

Ik ben bij haar, maar ik denk altijd aan jou, ik zou het niet meer moeten doen

Ik zou bij haar moeten zijn, maar dat gebeurt nooit

Je bent als een ziekte die nooit zal genezen

Ik ben bij haar, maar ik denk altijd aan jou, ik zou het niet meer moeten doen

Ik zou bij haar moeten zijn, maar dat gebeurt nooit