Io nun piango - Franco Califano

Io nun piango pe' quarcuno che more,

non l’ho fatto manco pe 'n genitore

che morenno m’ha 'nsegnato a pensare,

non lo faccio per un altro che more.

Io nun piango quanno scoppia 'na guera,

er coraggio de' l’eroi stesi in tera,

io lo premio co' du' fiori de serra,

ma nun piango quanno scoppia 'na guera.

lo piango, quanno casco nello sguardo

de' 'n cane vagabondo perch?,

ce somijamo in modo assurdo,

semo due soli al monno.

Me perdo, in quell’occhi senza nome

che cercano padrone,

in quella faccia de malinconia,

che chiede compagnia.

Io nun piango quanno 'n omo s’ammazza,

il suo sangue nun me fa tenerezza,

manco se allagasse tutta 'na piazza,

io non piango quanno 'n omo s’ammazza.

Ma piango, io piango sulle nostre vite,

due vite violentate.

A noi, risposte mai ne abbiamo date,

ecco perch?

la sete…

lo piango, so tutto er tempo che ce resta

e me ce sento male.

Domani, se non sbajo?

la tua festa

Ik huil niet om iemand die sterft,

Ik deed het niet eens voor een ouder

dat morenno me leerde denken,

Ik doe het niet voor iemand anders die sterft.

Ik huil niet als 'na guera barst,

en de moed van de helden die op aarde liggen,

Ik beloon het met kasbloemen,

maar ik huil niet als 'na guera barst.

Ik huil het, als ik in het oog val

de '' n zwervende hond waarom?

we somijamo op een absurde manier,

semo twee alleen op de wereld.

Ik verlies mezelf in die naamloze ogen

op zoek naar een meester,

in dat melancholische gezicht,

gezelschap vragen.

Ik huil niet als de man zelfmoord pleegt,

zijn bloed maakt me niet zacht,

zelfs niet als het het hele plein overstroomde,

Ik huil niet als de man zelfmoord pleegt.

Maar ik huil, ik huil over ons leven,

twee verkrachte levens.

We hebben nooit antwoorden gegeven,

daarom?

de dorst…

Ik huil, ik weet alles en de tijd die we nog hebben

en ik voel me slecht.

Morgen, als ik niet sbajo?

jouw feest