Appunti sull'anima - Franco Califano

Con le mie mani di pietra e la tua bocca di seta

Pensavo avremmo raggiunto questo cielo assassino

E avremmo preso i suoi frutti e conquistato quel sogno

Che ora dorme lontano in fondo al vino

In questa notte di pioggia, fatta di schegge di luce

Non senti il cuore che morde come una bestia feroce?

E la memoria ubriaca riveste a festa la stanza

Coi vecchi fiori di campo e di affamata speranza

Ma noi che navighiamo sopra un vecchio relitto

Chi pensava mai che fosse naufragato in un letto

Questa roccia d’amore, dopo tante ferite

Meritava il suo premio e non due vite finite

Appunti sull’anima

Far l’amore al buio e non vedersi più…

Star vicini impauriti come quaglie in un canneto

Come rondini malate, non saper volare un metro

Notte che fai paura, notte senza una stella accesa

Notte di rabbia e di dolore, notte d’amore in fretta e furia

Notte scura senza allegria, nelle ossa e nel midollo

Notte, ma che cosa fai, mi fai buio anche tu qui intorno?

Bella però la fine sul fondo scala dei tuoi occhi

Certo è l’ultima occasione, ma è così pura e senza trucchi

Te li faccio anch’io gli auguri, finiamo insieme questo dolce

Cosa importa se è di marmo, se ci ricorda certe volte…

Appunti sull’anima

Far l’amore al buio e non vedersi più…

Star vicini impauriti come quaglie in un canneto

Come rondini malate, non saper volare un metro

Met mijn handen van steen en jouw mond van zijde

Ik dacht dat we deze moordende hemel zouden bereiken

En we zouden de vruchten hebben geplukt en die droom hebben overwonnen

Wie slaapt nu ver weg op de bodem van de wijn

Op deze regenachtige nacht, gemaakt van lichtsplinters

Voel je het hart niet bijten als een woest beest?

En de dronken herinnering kleedt de kamer aan voor een feestje

Met oude wilde bloemen en hongerige hoop

Maar wij die varen op een oud wrak

Wie heeft ooit gedacht dat hij schipbreuk leed in een bed?

Deze rots van liefde, na zoveel wonden

Hij verdiende zijn prijs en niet twee voltooide levens

Opmerkingen over de ziel

De liefde bedrijven in het donker en elkaar nooit meer zien...

Wees bange buren als kwartels in een rietveld

Als zieke zwaluwen, niet wetend hoe ze een meter moeten vliegen

Enge nacht, nacht zonder een verlichte ster

Nacht van woede en pijn, nacht van haastige liefde

Donkere nacht zonder vreugde, in de botten en het merg

Nacht, maar wat doe je, maak je me hier ook donker?

Mooi, maar het einde op de volle schaal van je ogen

Natuurlijk is het de laatste kans, maar het is zo puur en zonder trucjes

Ik wens jou ook de beste wensen, laten we dit toetje samen afmaken

Wat maakt het uit of het van marmer is, als het ons er soms aan herinnert...

Opmerkingen over de ziel

De liefde bedrijven in het donker en elkaar nooit meer zien...

Wees bange buren als kwartels in een rietveld

Als zieke zwaluwen, niet wetend hoe ze een meter moeten vliegen