МИР КАМЕННЫХ БЛОКОВ - ФОГЕЛЬ

Залью кипятком грамм пятнадцать пуэра, лишь так вижу краски

И вся наша жизнь это только страницы во всей этой сказке

Никто не звонит и не пишет, у каждого свои проблемы

Глаза не горят, почему же их руки так пахнут горелым?

На кухне в дыму залипаю в окно, лишь дома и квартиры

Вдохнул ощущение того, что опять я один в этом мире

Мир каменных блоков накроет закатом, мы что-то забыли

То время, когда мы о чем-то мечтали, когда мы любили

Навсегда в твоем сердце пустота

Твои слезы лишь вода

И когда-то ты полюбишь

Каждый день миллионы серых стен

Город замкнут, кроет тень

В этом мраке ты закуришь…

Я выйду из дома и сяду в автобус под номером 8

Не важно, куда я поеду, не важно, куда меня носит

Деревья уже зеленеют, так много березок и сосен

По ходу настала весна, но по факту внутри давно осень

Я еду сквозь время, сквозь бурю эмоций и воспоминаний

В момент стало страшно и грустно

Внутри затаилось дыхание

Когда нам не хочется думать

Тогда заостряем внимание

На том, что когда-то любили

На том, что теперь потеряли

А, лето, шестнадцатый год

И тот зеленый лес, Москва, помню все

Пьяные подростки, до утра искали приключения

Не нужно слов

Они нам больше просто не к чему

А все скажут пьяные глаза

Эта боль теперь наполняет твой мир

И не нужно ничего менять

Все, что было, осталось нашим прошлым

Море бухла, табак и бошки

От пустоты в тебе так тошно

Нас окружило зло и пошлость

Это осталось нашим прошлым

Море бухла, табак и бошки

От пустоты в тебе так тошно

Нас окружило зло и пошлость

Навсегда в твоем сердце пустота

Твои слезы лишь вода

И когда-то ты полюбишь

Каждый день миллионы серых стен

Город замкнут, кроет тень

В этом мраке ты закуришь…

Ik giet vijftien gram pu-erh met kokend water, dat is de enige manier waarop ik kleuren zie

En ons hele leven is slechts pagina's in dit hele sprookje

Niemand belt of schrijft, iedereen heeft zijn eigen problemen

Ogen branden niet, waarom ruiken hun handen zo verbrand?

In de keuken in de rook steek ik uit het raam, alleen huizen en appartementen

Ik ademde het gevoel in dat ik weer alleen op deze wereld ben

De wereld van stenen blokken zal de zonsondergang bedekken, we zijn iets vergeten

Die keer dat we ergens over droomden, toen we liefhadden

Voor altijd in je hart leegte

Je tranen zijn gewoon water

En op een dag zul je liefhebben

Elke dag miljoenen grijze muren

De stad is gesloten, bedekt de schaduw

In deze duisternis zul je roken ...

Ik verlaat het huis en stap op bus nummer 8

Het maakt niet uit waar ik heen ga, het maakt niet uit waar het me brengt

De bomen worden al groen, zoveel berken en dennen

Onderweg is de lente aangebroken, maar eigenlijk is het al lang herfst van binnen

Ik rijd door de tijd, door een storm van emoties en herinneringen

Op het moment werd het eng en verdrietig

Er is een adem van binnen

Als we geen zin hebben om na te denken

Dan richten we ons

Op wat ooit geliefd was

Op wat nu verloren is

Ah, zomer, zestiende jaar

En dat groene bos, Moskou, ik herinner me alles

Dronken tieners, op zoek naar avontuur tot de ochtend

geen woorden nodig

Ze hebben ons gewoon niet meer nodig.

En iedereen zal dronken ogen zeggen

Deze pijn vult nu je wereld

En je hoeft niets te veranderen

Alles wat was, blijft ons verleden

Een zee van drank, tabak en koppen

Van de leegte in je zo ziek

We zijn omringd door kwaad en vulgariteit

Dit is ons verleden

Een zee van drank, tabak en koppen

Van de leegte in je zo ziek

We zijn omringd door kwaad en vulgariteit

Voor altijd in je hart leegte

Je tranen zijn gewoon water

En op een dag zul je liefhebben

Elke dag miljoenen grijze muren

De stad is gesloten, bedekt de schaduw

In deze duisternis zul je roken ...