Лацканы - Эрнесто Заткнитесь

Мой стиль недостаточно для всяческих ярмарок ярок.

Я сочиняю под параболами арок.

При Пастернаке на столе была свеча, при мне остался огарок,

Однако тревоги напрасны — у меня в телефоне фонарик.

Вероломен, словно Цукерберг в 2004-ом.

Я похож на стриптизёра, что ошибся тортом.

Я похож на камень, что ошибся огородом,

На таймтревеллера, ошибившегося годом.

Но, куда б ни вела, меня Муза,

Я повсюду следую за ней, порой парашют юзая.

И тут лишь важно, чтобы вовремя сумел раскрыться купол,

Покуда снег окончательно степь не укутал.

Покуда среди мыслей не наступила смута;

Вдохновение — скандал;

строфы — битая посуда.

И пусть творчество требует неизменно что-то взаймы —

Отдай ему своей же зимы, кто если не мы

Передаст потаённый поколения смысл?

Кто, если не ты сам —

Из любой эпохи, в итоге всегда вычитали

Тех, кто к высотам стремясь, обходился читами!

Потому, вдохновенье нахожу в Че Геваре.

Вместо тёплого местечка — скитанья с кентами.

Меня выдумывают сами дни мои —

Они бегут в сыром, интуитивном кроссе.

На миг задержится в заоблачном ГАИ,

Уже подержанное солнце — это осень.

Припев:

Я не в мать, не в отца, я в Иосифа Бродского!

Лацканы пиджака чернилами покоцаны.

Я не в мать, не в отца, я в Иосифа Бродского!

Лацканы пиджака чернилами покоцаны.

Но вместо полночи в Париже — мне скучать

По рыжим волосам твоим, и я неподвижен,

Вынести мусор выйду во двор.

Небо столь словоохотливо:

В mp3 бы, да в iPod его — это было бы лучшее топливо,

Чтоб исправно работал надеждомобиля мотор!

Я устал от засилия быдла.

MC ли я,

И для чего я пишу свои строки,

Выдрав из тетради двойной листок

Заглядываю внутрь себя сквозь черновики,

Как будто через перископ!

То что я — special one!

— мозолит глаз конечно вам.

Бесшумно творите, я бешено, и как итог — по швам.

Трещат границы жанра словно скорлупа фисташек.

Довольно Прометеев, гашенных кромешным гашем.

За миг до смерти они глянут в свой последний кинескоп,

Оттуда Мнемозина им шепнёт — «мол, ты не смог»,

Ты избрал коттедж комфорт в противовес палитре высот;

Будь готов к разбитым стёклам, заперев мечту на засов.

Меня хлестали офиса крапивой — я вовремя ушёл и,

Нынче мчу по сознанья глубинам, словно по глубинке Нива,

Продолжая комбинацию, что начал Ньютон,

Когда скинул головой на Джобса Стива!

Мой генетический код меня в ночь зовёт

И эта ночь тосклива!

И эта ночь тосклива!

Припев:

Я не в мать, не в отца, я в Иосифа Бродского!

Лацканы пиджака чернилами покоцаны.

Я не в мать, не в отца, я в Иосифа Бродского!

Лацканы пиджака чернилами покоцаны.

Я не в мать, не в отца, я в Иосифа Бродского!

Лацканы пиджака чернилами покоцаны.

Mijn stijl is niet genoeg voor allerlei fleurige beurzen.

Ik componeer onder de parabolen van de bogen.

Onder Pasternak stond een kaars op tafel, bij mij was er een sintel,

De zorgen zijn echter tevergeefs - ik heb een zaklamp in mijn telefoon.

Trouw zoals Zuckerberg in 2004.

Ik zie eruit als een stripper die de verkeerde taart heeft gekregen.

Ik ben als een steen die een fout heeft gemaakt in de tuin,

Over een tijdreiziger die het verkeerde jaar maakte.

Maar waar de Muze me ook leidt,

Ik volg haar overal, soms met behulp van een parachute.

En hier is het alleen van belang dat de koepel op tijd opengaat,

Tot de sneeuw de steppe volledig bedekte.

Zolang er geen onrust onder gedachten is;

Inspiratie - schandaal;

strofen zijn gebroken gerechten.

En laat creativiteit steevast iets vragen om te lenen -

Geef hem je eigen winter, wie zo niet wij?

Zal het de verborgen betekenis van de generatie overbrengen?

Wie, zo niet jijzelf -

Van elk tijdperk, uiteindelijk altijd afgetrokken

Degenen die naar hoogte streven, kwamen langs met cheats!

Daarom vind ik inspiratie in Che Guevara.

In plaats van een warme plek - zwerven met de Kents.

Mijn dagen vinden mij zelf uit -

Ze lopen in een rauw, intuïtief kruis.

Blijft even bij de torenhoge verkeerspolitie,

De tweedehandszon is al herfst.

Refrein:

Ik ben geen moeder, geen vader, ik ben Joseph Brodsky!

De revers van de jas zijn geprikt met inkt.

Ik ben geen moeder, geen vader, ik ben Joseph Brodsky!

De revers van de jas zijn geprikt met inkt.

Maar in plaats van middernacht in Parijs - mis ik

Bij je rode haar, en ik ben bewegingloos,

Zet de vuilnis buiten en ga de tuin in.

De lucht is zo spraakzaam:

In een mp3, ja in een iPod zou het de beste brandstof zijn,

Zodat de motor van de Nadezhdamobilya goed werkt!

Ik ben de dominantie van vee beu.

MC ben ik

En waarom schrijf ik mijn regels,

Een dubbel vel uit een notitieboekje scheuren

In mezelf kijken door middel van tocht

Als door een periscoop!

Het feit dat ik een speciale ben!

- een doorn in het oog natuurlijk voor jou.

Creëer in stilte, ik ben woedend, en als gevolg daarvan - op de naden.

De grenzen van het genre kraken als pistacheschillen.

Genoeg Prometheus, gedoofd met pek hasj.

Een moment voor de dood zullen ze in hun laatste kinescoop kijken,

Van daaruit zal Mnemosyne tegen hen fluisteren - "ze zeggen dat je het niet kunt",

Je koos voor een comfort cottage in tegenstelling tot een palet van hoogtes;

Wees voorbereid op gebroken glas, je droom waarmaken.

Ik werd door het kantoor geslagen met brandnetels - ik vertrok op tijd en,

Vandaag haast ik me door de diepten van het bewustzijn, als door de diepten van de Niva,

Voortzetting van de combinatie die Newton begon,

Toen hij zijn hoofd gooide naar Steve Jobs!

Mijn genetische code roept me de nacht in

En deze nacht is triest!

En deze nacht is triest!

Refrein:

Ik ben geen moeder, geen vader, ik ben Joseph Brodsky!

De revers van de jas zijn geprikt met inkt.

Ik ben geen moeder, geen vader, ik ben Joseph Brodsky!

De revers van de jas zijn geprikt met inkt.

Ik ben geen moeder, geen vader, ik ben Joseph Brodsky!

De revers van de jas zijn geprikt met inkt.