Schrei - Eric Fish

Stand ich einst auf einem lichten Fels

Dessen Fuß vom Meer umtost

Hart im Wind vom Sturm umgriffen

Suchte Frieden, Freiheit, Trost

Und ein Schrei löste sich dann

Aus meiner Kehle, stürmte himmelan

Stieß an brennendes Gestirn

Suchte seinen Weg, vorbei

An noch nicht entdeckten Welten

Hin zum ewigen Eis

So ein Schrei kann viel erreichen

Herzen reißen

Stein erweichen

Kann die Grenzen überfliegen

Und kann jede Furcht besiegen

Fast verhallt, ein leises Flüstern nur

Kam der Schrei dann schließlich an

In dem fernen, kalten, stillen Land

Bei dem alten weisen Mann

Und er lauschte meinem Schrei

Lächelte, und dachte bei sich leis:

Nein, Es ist noch nicht zu spät!

Denn ich höre, dass Du lebst

Wenn du schreist, wie neugeboren

Ist noch lange nichts verloren!

Halb im Traum noch, halb erwacht

Sah ich wo ich schrie, wo ich stand

Auf dem Boulevard des Lebens

Auf der Gosse hohem Rand

War umringt von tausend Toren, deren Ohren

Sich mir zugewandt

Und sie hörten meinen Schrei

Schrien auch und dachten sich dabei:

Nein, es ist noch nicht zu spät!

Wenn wir nur die Angst zerstör'n

Wenn wir schrei’n aus1000 Kehlen

Muß uns sicher jemand hören!

So ein Schrei …

Ik stond ooit op een heldere rots

Wiens voeten worden heen en weer geslingerd door de zee

Door de storm hard in de wind gevangen

Gezocht vrede, vrijheid, comfort

En toen brak er een schreeuw uit

Uit mijn keel, hemelwaarts gestormd

Bonsde brandende ster

Zijn weg gezocht, over

Op nog niet ontdekte werelden

Naar het eeuwige ijs

Zo'n kreet kan veel bereiken

tranen harten

steen verzachten

Kan de limieten vliegen

En kan elke angst overwinnen

Bijna vervaagd, slechts een zacht gefluister

Toen kwam eindelijk de schreeuw

In het verre, koude, stille land

Met de oude wijze man

En hij luisterde naar mijn schreeuw

Glimlacht en denkt bij zichzelf:

Nee, het is niet te laat!

Want ik hoor dat je leeft

Wanneer je schreeuwt, zoals pasgeboren

Er is nog niets verloren!

Half in een droom, half wakker

Ik zag waar ik schreeuwde, waar ik stond

Op de boulevard of life

Op de goot hoge rand

Was omringd door duizend dwazen wiens oren

draaide zich naar mij toe

En ze hoorden mijn huilen

Ze riepen ook en dachten bij zichzelf:

Nee, het is niet te laat!

Als we alleen de angst vernietigen

Wanneer we schreeuwen uit 1000 kelen

Er moet toch iemand naar ons luisteren!

Zo'n schreeuw...