Schein und Sein - Eric Fish

Die Hoffnung stirbt zuletzt

Ist tausendfach schon aufgebahrt

Woher nehmen und nicht stehlen?

So war ich nun bereit für das Wort des Propheten

Der stieg von seinem Berg, hieß mich zu ihm zu beten

Las mir das Glück aus der Hand, aus Sternen und Planeten

Die sich nur für mich bewegten

Einst hab ich gesehn

Er konnte übers Wasser gehen

Doch was ich niemals sah

Dass er sogleich versunken war

Gar mächtig ist das Wort, erst recht

Wenn man glauben will

Und Glaube lässt den Seher erblinden

So glaubte ich, tat nichts mehr als beten

Und trug all mein Hab und Gut zum Berg des Propheten

Gab lachend alles auf um die Welt zu betreten

In der nur die Glücklichen lebten

Einst hab ich gesehn

Er konnte übers Wasser gehen

Doch was ich niemals sah

Dass er sogleich versunken war

In dieser Welt des Glücks traf ich nur meines Gleichen

In Lumpen gehüllt, mit hungrigem Blick

Unser Glauber verfiel

Unsre Haare ergrauten

Von ferne ein Lachen, an das wir einst glaubten

Verschwunden der Prophet

Verzweifelt wir Beraubten, die wir so blind vertrauten

Einst hab ich gesehn

Er konnte übers Wasser gehen

Doch was ich niemals sah

Dass er sogleich ertrunken war

Hoop sterft als laatste

Is al duizend keer opgemaakt

Waar wel en niet te stelen?

Dus ik was nu klaar voor het woord van de profeet

Hij klom van zijn berg af en vroeg me tot hem te bidden

Laat het geluk uit mijn handen, gemaakt van sterren en planeten

Wie is er alleen voor mij verhuisd

ik heb een keer gezien

Hij kon over water lopen

Maar wat ik nooit heb gezien

Dat hij meteen zonk

Het woord is krachtig, vooral

Als je wilt geloven

En geloof verblindt de ziener

Dus ik geloofde, deed niets meer dan bidden

En droeg al mijn bezittingen naar de berg van de profeet

Lachen gaf alles op om de wereld te betreden

Waar alleen de gelukkigen woonden

ik heb een keer gezien

Hij kon over water lopen

Maar wat ik nooit heb gezien

Dat hij meteen zonk

In deze wereld van geluk heb ik alleen mijn eigen soort ontmoet

In lompen gewikkeld, met een hongerige blik

Onze gelovige is vergaan

Ons haar werd grijs

Van ver een lach die we ooit geloofden

De Profeet is weg

Wanhopig zijn we beroofd, die zo blind vertrouwden

ik heb een keer gezien

Hij kon over water lopen

Maar wat ik nooit heb gezien

Dat hij onmiddellijk verdronk