Nostalgia - Epica

Dying slowly, all alone

Hope is gone, the seeds were sown

Another day without a touch

Another dawn with only dusk

But sometimes it rewinds me

To the bliss of languid dreams

To my precious memories

To the mysteries of all I’d never seen

Dying slowly day by day

And every colour fades to gray

I walk the walls of hell’s abyss

With every trail, I will persist

Why can’t you hear me?

Release me

I’m forgotten and buried

And sometimes it rewinds me to

The innocence that pulls me through

And sometimes rewinds me

To the place where the fires burning

And sometimes I can daydream

That I’m free

But its just a reverie

Langzaam sterven, helemaal alleen

De hoop is weg, de zaadjes zijn gezaaid

Weer een dag zonder aanraking

Nog een dageraad met alleen de schemering

Maar soms spoelt het me terug

Naar de gelukzaligheid van lome dromen

Naar mijn dierbare herinneringen

Naar de mysteries van alles wat ik nog nooit had gezien

Dag na dag langzaam sterven

En elke kleur vervaagt naar grijs

Ik loop over de muren van de afgrond van de hel

Bij elk spoor zal ik volharden

Waarom hoor je me niet?

Laat me los

Ik ben vergeten en begraven

En soms spoelt het me terug naar

De onschuld die me erdoorheen trekt

En soms spoelt het me terug

Naar de plaats waar de vuren branden

En soms kan ik dagdromen

Dat ik vrij ben

Maar het is maar een mijmering