Aux Talons De Ses Souliers - Enrico Macias, Riff Cohen

Les rues les jours de marché

Piquantes et bariolées

Parfumées d’orange et de piments

Un régiment d’oliviers

Bordé de citronniers

Avec une maison devant

Mes premiers joies du coeur

Devant un champs de fleur

Sont marquées de rose et d’amitié

Quand j'évoque ces instants

Je sens que mon accent

Revient comme il était avant

On emporte un peu sa ville

Aux talons de ses souliers

Quand pour vivre plus tranquille

On doit tout abandonner

Les arcades tamisées

Où les petits cafés

Semblent s’allonger sur les trottoirs

La vieille maison de pierre,

Le coin de cimetière

Où dort notre page d’histoire

Les couleurs de la montagne

Sous le ciel qui s’enflamme

Par le feu tout proche du désert

C’est autant de souvenirs

Qu’on ne peut pas détruire

Pourtant ils nous ont fait souffrir

On emporte un peu sa ville

Aux talons de ses souliers

Quand pour vivre plus tranquille

On doit tout abandonner

Que l’on vive n’importe où

L’accent nous suit partout

Comme une ombre doublée d’un miroir

On le porte comme un drapeau

Planté sur chaque mot

Depuis qu’on a pris le départ

On emporte un peu sa ville

Aux talons de ses souliers

Quand pour vivre plus tranquille

On doit tout abandonner

On emporte un peu sa ville

Aux talons de ses souliers

Et pour vivre plus tranquille

On doit tout recommencer

De straten op marktdagen

Pittig en kleurrijk

Geparfumeerd met sinaasappel en pepers

Een regiment olijfbomen

Omzoomd met citroenbomen

Met een huis ervoor

Mijn eerste vreugden van het hart

Voor een bloemenveld

Zijn gemarkeerd met roos en vriendschap

Als ik me deze momenten herinner

Ik voel mijn accent

Keert terug zoals het was

We nemen onze stad een beetje

Op de hielen van zijn schoenen

Wanneer vreedzamer leven?

We moeten het allemaal laten gaan

De ingetogen arcades

Waar de kleine cafés?

Lijkt op de trottoirs te liggen

Het oude stenen huis,

De begraafplaats hoek

Waar onze geschiedenispagina slaapt

De kleuren van de berg

Onder de vlammende hemel

Bij het vuur in de buurt van de woestijn

Het zijn zoveel herinneringen

Dat kan niet worden vernietigd

Toch hebben ze ons laten lijden

We nemen onze stad een beetje

Op de hielen van zijn schoenen

Wanneer vreedzamer leven?

We moeten het allemaal laten gaan

We wonen overal

Het accent volgt ons overal

Als een schaduw omzoomd met een spiegel

We dragen het als een vlag

Geplant op elk woord

Sinds we zijn begonnen

We nemen onze stad een beetje

Op de hielen van zijn schoenen

Wanneer vreedzamer leven?

We moeten het allemaal laten gaan

We nemen onze stad een beetje

Op de hielen van zijn schoenen

En om vreedzamer te leven

We moeten helemaal opnieuw beginnen