Une femme assise - Riff Cohen

Une femme assise sur un tapis

Sans repas cuit dans un chaudron gris

Les doigts baqués et l’oeil creulé

Les bras ornés d’anneaux argentés

Sa tête hoche de droite à gauche

En mouvement grande hésitation

Aïe aïe aïe

Méfiante de l’inconnu

De l'étranger du non-vu

Méfiante elle garde sa tribu

Elle traverse la ville assise sur son tapis

Comme une jarre remplie de malheur et d’amour infini

Elle traverse la ville assise sur son tapis

Comme une jarre remplie de malheur et d’amour infini

Des p’tites brûlures sur ses doigts dorés

Son corsage d’huile d’olive tâché

Sa langue dans sa bouche

Sa bouche où mieux vaut pas tomber

Elle ne connait pas l’alphabet

Dans ses bras le benjamin murmure

Il lui met sa main sur la figure

Sa p’tite sur son sein dehors

Elle se balance comme un ressort

Pour qu’il s’réchauffe et qu’il s’endorme

Elle traverse la ville assise sur son tapis

Comme une jarre remplie de malheur et d’amour infini

Elle traverse la ville assise sur son tapis

Comme une jarre remplie de malheur et d’amour infini

Une femme assise sur un tapis

Adossés sur un mur crépis

Une tasse de thé brûlante

Sur une chaise chancelante

Elle traverse la ville assise sur son tapis

Comme une jarre remplie de malheur et d’amour infini

Elle traverse la ville assise sur son tapis

Comme une jarre remplie de malheur et d’amour infini

Een vrouw zittend op een kleed

Zonder maaltijd gekookt in een grijze ketel

Verstopte vingers en ingevallen ogen

Armen versierd met zilveren ringen

Zijn hoofd knikt van rechts naar links

In beweging grote aarzeling

AIE Aie Aie

Wantrouwen van het onbekende

Van de vreemdeling van het ongeziene

Verdacht bewaakt ze haar stam

Ze loopt door de stad zittend op haar mat

Als een pot gevuld met ongeluk en oneindige liefde

Ze loopt door de stad zittend op haar mat

Als een pot gevuld met ongeluk en oneindige liefde

Kleine brandwonden op zijn gouden vingers

Haar met olijfolie bevlekte lijfje

Haar tong in haar mond

Zijn mond waar het beter is om niet te vallen

Ze kent het alfabet niet

In zijn armen fluistert de jongste

Hij legt zijn hand op haar gezicht

Haar kleintje op haar borst buiten

Ze zwaait als een veer

Om hem op te warmen en in slaap te vallen

Ze loopt door de stad zittend op haar mat

Als een pot gevuld met ongeluk en oneindige liefde

Ze loopt door de stad zittend op haar mat

Als een pot gevuld met ongeluk en oneindige liefde

Een vrouw zittend op een kleed

Leunend tegen een gepleisterde muur

Een warme kop thee

Op een wankele stoel

Ze loopt door de stad zittend op haar mat

Als een pot gevuld met ongeluk en oneindige liefde

Ze loopt door de stad zittend op haar mat

Als een pot gevuld met ongeluk en oneindige liefde