Skała samobójców - Eldo

Gdzieś na skale samobójców spotkałem trzech pijaków

Jeden pił ze smutku, drugi ze szczęścia, trzeci pił ze strachu

Byli dobrzy w swoim fachu, noc młoda

Mleczna droga towarzyszyła w ich pijackim szlaku

Ten, co pił ze smutku położył spać syna

I wpadł na skałę pomyśleć, jak szybko przemija

A przeszłość, choć tak miła, na zawsze przepadła

A treści życia nie wypełni najpełniejsza szklanka

Puścił coś z telefonu, bit zagrał w cichą noc

Tak daleko od domu zagłuszać duszy głos

I zmuszać mózg do uśmiechu, gdy chce się wyć

A zmieniasz to w dziki taniec i drzesz pysk, a w głowie znowu nic

Nic niewarte te drogi do destrukcji

Chociaż żyje z fartem, w dłoni trzyma wypis z obdukcji

Los tak gra, dzisiaj scrabble na emocjach

Do świtu, by nową nadzieję dostać od słońca

Są takie miejsca, gdzie łatwiej myśli zebrać

Tam możesz śnić o jutrze lub z «wczoraj» się pożegnać

Tam możesz wszystko, wiesz, że nie możesz przegrać

Gdy wieczność jest świadkiem, trzeba wierzyć, a nie żebrać

Ten, co pił ze szczęścia przesuwał ręką gwiazdy

Nakręcany przez miłość niszczył granice wyobraźni

Szum fal dawał mu spokój, jakby znikał

Chociaż zwykle to ten typ, co nie lubi stać z boku

Myśli, a w nich tańczyła walca w sukni z piór

Jakby zdjęta z chmur zapraszała do tańca

Polał szklankę wódki, odpalił papierosa

Znowu zniknął, oczy pokryła rosa, taka noc

Wspomnienia tańczą wokół nas na linie

A myśli ciągle walczą, by przetrwać tę godzinę

Minie niewiadome, to niewarte troski

Choć dobrze wiesz, że najmocniej w łeb dostajesz od miłości

Kubek emocji wart oceany sukcesu

Śmiech z komentatorów, oglądają go zza pleców

Trzech na skale, w tle marzenia, troski, żale

Z nową nadzieją, którą podaruje im poranek

Ten, co pił ze strachu chciał zamaskować swój strach

Założył kamuflaż, pierwszy punkt — uśmiech na ustach

Drugi — brak trosk, cynizm i ironia

Wszystkie chwyty dozwolone, byle nie spaść z tego konia

Czuł presję, jakby plecak ważył coraz więcej

I coraz częściej czuł jak ego szykuje represję

Oplątany drutem utkanym ze wspomnień

Pootwiera tysiąc szuflad, sprawdzi czy jeszcze jest w formie

Przed oczami kalejdoskop, w płucach coraz mniej powietrza

Bo każda gwiazda na niebie miała jej twarz

Nie da odpocząć popis ego i kompleksów

Dziki masochizm bez spokoju i bez sensu

Trzech ich było, wyszli z myślami na spacer

W noc gwiaździstą serca płonęły jak race

Skała samobójców — drobny w życiu przystanek

Ruszyli w swój świat, nową nadzieję dał poranek

Ergens op een zelfmoordrots ontmoette ik drie dronkaards

De een dronk van verdriet, de ander van geluk, de derde dronk van angst

Ze waren goed in hun werk, de nacht was jong

De melkweg vergezelde hen op hun dronken route

Degene die van verdriet dronk, bracht zijn zoon in slaap

Ik rende de rots in om te bedenken hoe snel hij voorbij gaat

En het verleden, hoe mooi het ook was, was voorgoed voorbij

En het volste glas zal de inhoud van het leven niet vullen

Hij liet de telefoon los en een beat speelde in de stille nacht

Om mijn ziel zo ver van huis te overstemmen

En laat je brein lachen als het wil huilen

En je maakt er een wilde dans van en scheurt je mond en niets meer in je hoofd

Waardeloos van deze wegen naar vernietiging

Hoewel ze met geluk leeft, heeft ze een uittreksel uit het forensisch onderzoek in haar hand

Het lot speelt zo, vandaag scrabble op emoties

Tot het ochtendgloren, om nieuwe hoop van de zon te krijgen

Er zijn plaatsen waar het gemakkelijker is om je gedachten te ordenen

Daar kun je dromen over morgen of afscheid nemen van "gisteren"

Je kunt daar alles doen, je weet dat je niet kunt falen

Wanneer de eeuwigheid een getuige is, moet men geloven, niet smeken

Degene die dronk, bewoog de sterren vrolijk met zijn hand

Gewikkeld door liefde, vernietigde het de grenzen van de verbeelding

Het geluid van de golven gaf hem rust, alsof het verdween

Hoewel het meestal het type is dat niet graag aan de zijlijn staat

Ze dacht na, en daarin walste ze in een verenjurk

Als uit de wolken genomen, nodigde het je uit om te dansen

Hij schonk een glas wodka in en stak een sigaret op

Hij was weer weg, ogen waren bedekt met dauw, zo'n nacht

Herinneringen dansen om ons heen op het touw

En gedachten worstelen nog steeds om dit uur door te komen

De onbekenden zullen voorbijgaan, het is niet de moeite waard om je zorgen over te maken

Hoewel je heel goed weet dat liefde je de zwaarste klap geeft

Een kopje emoties die een oceaan van succes waard zijn

Gelach om de commentatoren die hem van achteren bekijken

Drie op de rots, dromen, zorgen en spijt op de achtergrond

Met nieuwe hoop die de ochtend hen zal geven

Degene die dronk uit angst wilde zijn angst maskeren

Hij deed camouflage aan, het eerste punt - een glimlach op zijn lippen

De tweede - geen zorgen, cynisme en ironie

Geen beperkingen zolang ik niet van dit paard val

Hij voelde de druk alsof de rugzak steeds zwaarder werd

En steeds vaker voelde hij dat het ego zich voorbereidde op repressie

Verstrikt in draad geweven uit herinneringen

Hij zal duizend laden openen, kijken of het nog in vorm is

Er is een caleidoscoop voor de ogen, steeds minder lucht in de longen

Omdat elke ster aan de hemel zijn gezicht had

Het is onmogelijk om een ​​show van ego en complexen te laten rusten

Wild masochisme zonder vrede en geen zin

Ze waren met z'n drieën, ze gingen wandelen met hun gedachten

In de sterrennacht brandden harten als fakkels

Rock of Suicides - een kleine stop in het leven

Ze vertrokken in hun wereld, de ochtend gaf nieuwe hoop