Przylądek milczenia - Eldo

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło

Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno

Słowa zamieniły się w nieczułe głazy

A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży

Marzysz?

Myślałeś, że za dwoje — błąd kolejny

Bo co masz?

W lustrze oczy znowu tylko swoje

Bierni, obojętność stawia przed nami bariery

I zaczynamy mówić do siebie z małej litery

Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna

A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura

I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna

Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy

Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty

Próbowały krzyczeć warszawskie skwery

My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery

Czas wybija rytm odliczam mile świetlne

Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle

Trafiony, dycha, róża odchodzi, Mały Książę zdycha

I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag

I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw

Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach

Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery

I czasem myśleć o sobie z małej litery

W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje

A w zasadzie podtrzymujemy na siłę

Ostatni skrawek litości

Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności

Urok wspólnych konwersacji powoli ginie

Przykry obowiązek — dialog jak na egzaminie

I męczą słowa stając się co raz bledsze

Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń

Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas

Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans

Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet

Uparte myśli w durnych, upartych głowach

Troskę zamieniamy w litość - potem umiera

Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia

Bliskość znika, powstają nowe bariery

Mówimy zza nich do siebie z małej litery

Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny

Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście

Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina

I tak modlimy się o czas byle wytrzymać

I kiedy to się stało?

żadne nie pamięta już

Kiedy wspólne ja zostało za bramą

I nawet szkoda śliny i na bok maniery

I traktujemy siebie z małej litery

Od dzisiaj

Er is iets verdord om te reanimeren, er gaat niets boven dit lijk

Leeg, zelfs in een frisse bries, nog steeds benauwd

De woorden veranderden in ongevoelige rotsblokken

En onze emoties werden meedogenloos van het strand gehaald

Droom jij

Je dacht dat voor twee - nog een fout

Want wat heb je?

In de spiegel, alleen je ogen weer

Passief, onverschilligheid creëert barrières voor ons

En we beginnen tegen onszelf te praten in kleine letters

We zijn ergens verdwaald en Ariadne heeft ons niet geholpen

En elke bocht in het doolhof leidde naar de Minotaurus

En omarmd door danse macabre, puur element geen belangrijke gedachte

Slecht na ons, in flagranti goot de geest van angst emmers vol minachting uit

Hij plaagde de harten met schaamte en bewakers stonden op wacht

Warschau pleinen probeerden te schreeuwen

We fluisterden alleen in kleine letters tegen elkaar

De tijd verslaat de beat en telt de kilometers ver weg

Gedachten willen je in een kwaad daglicht stellen

Raak, ademt, de roos is weg, de kleine prins sterft

En de kosmos verdwijnt en alles gaat naar de hel

En ik kom trots terug, maar met blote kont als een pauw

Omdat zielen zo erg vergiftigd zijn dat de angst heeft overwonnen

Je voelt je een dwaas, je weet hoe je eerlijk moet zijn

En denk soms aan jezelf in kleine letters

In onze woorden, hij leeft steeds minder hartelijkheid

En eigenlijk ondersteunen we het met geweld

Nog een laatste beetje medelijden

In het bezit dat we hebben, de overblijfselen van verantwoordelijkheid

De charme van gewone gesprekken sterft langzaam af

Een onaangename plicht - dialoog zoals in een examen

En de woorden worden moe en worden bleker

Kleine letters die de ruimte steeds meer schenden

Spijt begint ons te vullen, het overstroomt ons

We staan ​​onverschillig, we weten dat er geen kans is

We kijken weg, we zijn zelfs gestopt met proberen

Koppige gedachten in domme koppige hoofden

We veranderen zorg in medelijden - dan sterft hij

Tederheid verandert in lege gewoonten

Nabijheid verdwijnt, nieuwe barrières ontstaan

We spreken van achter hen tegen onszelf in kleine letters

We houden elkaars hand vast, maar als twee mannequins

We zijn de uren samen moe, stilte brengt geluk

Vriendelijke gezichten werden vervangen door een onbewogen uitdrukking

En dus bidden we voor de tijd om te volharden

En wanneer gebeurde dat?

geen van beiden herinnert zich meer

Toen het gewone zelf achter de poort werd achtergelaten

En heb zelfs medelijden met het speeksel en de omgangsvormen terzijde

En we trakteren onszelf op kleine letters

Vanaf vandaag