Droga winnych - Eldo

Czas zabiera nam marzenia szybciej niż nam się wydaje

Nie pozmieniasz, zostaje grzebać we wspomnieniach

I wtedy choć na chwilę czas staje i staje ziemia

Tak na moment wierzysz znowu w świat z bajek i doceniasz

Momenty — te ze starych fotografii

Skrawki chwil masz, reszta poparzyła łapy

A duchy z szafy znów harcują

I boisz się, że wyjdą na powierzchnię i spokój Twój popsują

Pozbyć się złudzeń, tak myślę, że dam radę

I znowu przegrywam a pamięć to niechciany spadek

Grzebiesz w poszukiwaniu śladów spokoju

Ruszasz do boju i w walce gubisz sam siebie

Dni — za szybko pokrywa je kurzu warstwa

A noce zbyt szybko znikają na widok poranka

Złodziej co nawet teraz czyni wspomnieniami

Zostawiam «wczoraj», ważne tylko to co jest przed nami

Opętani niewolnicy podporządkowani miarom

Zmierzyli się ze światem, nadzieje pękły jak balon

Otrzeźwienie, miały być tak pięknie, cóż miało

Świadomość, doświadczenie, wszystko na nic się zdało

Tak bywa, powie ten co przywykł przegrywać

Ja postawię wszystko, ta karczma Rzym się nazywa

Katusze, podżyruję krwią co potrzeba

Ptaki muszą latać, wygrywać, łapać w lot pokusę

Ograniczenia człowiek sam konstruuje

Potem zmienia, relatywizuje, dopasowuje

Uzasadnia kolejny konstrukt, by trzymać w ryzach

I zatrzymać utkany z marzeń Twój latający dywan

Kiedyś zakładałem stało się inaczej

Myślałem «to» i «to», a dziś inaczej na to patrzę

Chciałem być kim się stałem

Czy jeszcze czegoś chcę?

Jeśli nie, to kiedy marzyć przestałem?

Lubimy się tłumaczyć: «To nie my, to warunki»

Ślepi na powody, narzekamy na skutki

Cały świat jest winny, to my zawsze święci

W blasku i aureoli do krzyża przypięci

Coś zabiło nasze sny, najczęsciej my sami

Ze strachu zadusiliśmy je konwencjami

I wypieramy nasz udział, ze wstydu zakłopotani

Odpychamy winy, to nie ja, to ten z tyłu

Wieczny «on», co niszczy nasze ambicje

To on nas nakręca i buduje nasze fikcje

Jak łatwo tak się żyje, masz ofiarę

Winny, nieznany sprawca zgasił twoją wiarę

Jak wygodnie nie mieć odwagi, mieć wymówki

Tysiąc wytłumaczeń na to jak płacisz rachunki

Wiesz, współczuję tak mieć, żyć w kokonie

Patrzeć na świat zza szyby, siedząc w salonie

De tijd neemt onze dromen sneller dan we denken

Je verandert niet, het blijft om in herinneringen te snuffelen

En dan, al is het maar voor even, staat de aarde stil en komt tot stilstand

Dus je gelooft weer even in de sprookjeswereld en waardeer het

Momenten - die van oude foto's

Je hebt flarden van momenten, de rest van je poten verbrand

En de geesten uit de kast spelen weer

En je bent bang dat ze naar de oppervlakte komen en je rust bederven

Kom over mijn illusies heen, ik denk dat ik het kan

En ik verlies weer en geheugen is een ongewenste erfenis

Je zoekt naar sporen van vrede

Je gaat ten strijde en verliest jezelf in de strijd

Dagen - ze zijn te snel bedekt met een laag stof

En de nachten vervagen te snel bij het zien van de ochtend

Een dief die zelfs nu nog herinneringen maakt

Ik vertrek "gisteren", alleen wat voor ons ligt is belangrijk

Bezeten slaven onderworpen aan maatregelen

Ze gingen de wereld tegemoet, hun hoop spatte uiteen als een ballon

Ontnuchterend, het had zo mooi moeten zijn, nou dat was het ook

Bewustwording, ervaring, het was allemaal voor niets

Het gebeurt, degene die gewend is te verliezen zal zeggen:

Ik zal het allemaal zeggen, deze herberg heet Rome

Kwelling, ik volg het bloed dat nodig is

Vogels moeten vliegen, winnen, verleiding vangen

De mens construeert zelf beperkingen

Dan verandert, relativeert en past het aan

Rechtvaardigt een andere constructie om in toom te houden

En houd je vliegend tapijt geweven uit dromen

Ooit nam ik aan dat het anders was

Ik dacht "dit" en "dit", en vandaag kijk ik er anders naar

Ik wilde zijn wat ik was geworden

Wil ik nog iets?

Zo niet, wanneer ben ik gestopt met dromen?

Wij leggen het graag uit: "Wij zijn het niet, dit zijn de voorwaarden"

Blind voor de redenen, klagen we over de gevolgen

De hele wereld is schuldig, we zijn altijd heiligen

In de gloed en halo is ze vastgepind aan het kruis

Iets heeft onze dromen vermoord, meestal wijzelf

We verstikten ze met conventies uit angst

En we ontkennen onze deelname, beschaamd uit schaamte

We duwen de schuld weg, ik ben het niet, het is degene achterin

De eeuwige "hij" die onze ambities vernietigt

Hij windt ons op en bouwt onze ficties

Hoe gemakkelijk is het om zo te leven, je hebt een slachtoffer

Een schuldige, onbekende dader heeft je geloof uitgedoofd

Hoe handig is het om niet de moed te hebben om excuses te hebben

Duizend verklaringen voor hoe u uw rekeningen betaalt

Weet je, ik heb er medelijden mee, om in een cocon te leven

Kijk door het glas naar de wereld terwijl je in je woonkamer zit