Połamany ludzik - Eldo

Próbowali odnaleźć swój spokój w szczęściu nawzajem

Nie mieli wspólnych marzeń, chociaż od zawsze byli razem

Jeden niedostępny, pochłonięty wciąż myśleniem

Drugi ślepy i głuchy, zajęty do przodu pędzeniem

Czasem ten pierwszy wyciągał dłoń, bo się martwił

Ten drugi uwierzył, że sobie poradzi sam z tym

Okiełzna świat, rozum nie może mieć barier

Uwierzył że sam da radę, sam będzie swoim światłem

Pierwszy tupał ze złości, gdy nieodpowiedzialne dziecko

Wiedziało co jest słuszne i tak wybrało szaleństwo

Zalewał świat łzami, topił w rozpaczy

Ten drugi robił wciąż źle, mimo wiedzy, że go straci

Taka ludzka natura, że możemy mieć dobry przykład

A i tak potrafimy tylko źle wybrać

Robimy mnóstwo błędów, tracimy głowę dla zmysłów

Chcemy być coraz mocniejsi, myślimy że to droga mistrzów

Ten drugi też tak myślał, czcił swoją wolność

Od kilku tysięcy lat ciągle mieszkają obok

Ten pierwszy wskazał mu drogę, pokazał sposób

Dał środki na to, żeby mogli w końcu spotkać się kiedyś

Mówił do niego często i spokojnie słuchał

Wymagał tylko wierności i tylko jego kochał

Ten drugi kochał życie, chciał być szczęśliwszy niż lepszy

Myślał o swym przyjacielu tylko, gdy ponosił klęski

Mówił do niego ze łzami płynącymi z oczu

Prosił o spokój, by pokazał mu na kryzys sposób

Ten pierwszy wciąż pomagał, wciąż ufał

Wciąż dawał mu znaki, pomagał drogi szukać

Ten drugi gdy tylko wyschły łzy robił wszystko by oszukać

I dalej uciekał w swoje sny o chmurach

Chciałby iść prosto w drugą stronę

Prawdy nie szukał, spokoju, lecz luzu i sławy

Dziwnie działamy nie słysząc słów przyjaciół

Mimo mocy rozumu nie umiemy wciąż pokonać strachu

Przed samotnością, dusi nas makrokosmos

Tracimy życia ostrość, psuje nam go pozorna wolność

Ten drugi dla blasku chwili stracił głowę

Pierwszy pełen szczęścia, to związek w jedną stronę

Ze probeerden hun vrede te vinden in elkaars geluk

Ze hadden geen gemeenschappelijke dromen, hoewel ze altijd samen zijn geweest

Eentje die niet beschikbaar is, nog steeds in gedachten verzonken

De tweede is blind en doof, druk bezig naar voren te rennen

Soms stak de eerste zijn hand uit omdat hij zich zorgen maakte

De laatste geloofde dat hij het alleen aankon

De wereld zal tam zijn, de geest kan geen barrières hebben

Hij geloofde dat hij het zelf kon doen, hij zou zijn eigen licht zijn

De eerste met woede gestempeld als het onverantwoordelijke kind

Ze wist wat goed was en koos daarom voor waanzin

Hij overspoelde de wereld met tranen, verdronken in wanhoop

De laatste deed het nog steeds verkeerd, ondanks dat hij wist dat hij hem zou verliezen

Zo'n menselijke natuur dat we een goed voorbeeld kunnen hebben

En we kunnen toch alleen maar de verkeerde keuze maken

We maken veel fouten, we verliezen ons verstand voor onze zintuigen

We willen sterker en sterker worden, we denken dat dit de weg van de meesters is

Dat laatste dacht ook zo, hij aanbad zijn vrijheid

Ze hebben nog duizenden jaren naast de deur gewoond

De eerste wees hem de weg, wees hem de weg

Hij gaf de middelen zodat ze elkaar op een dag eindelijk konden ontmoeten

Hij sprak vaak met hem en luisterde rustig

Hij vereiste alleen trouw en hield alleen van hem

De laatste hield van het leven, hij wilde gelukkiger zijn dan beter

Hij dacht alleen aan zijn vriend als hij nederlagen leed

Hij praatte tegen hem terwijl de tranen uit zijn ogen stroomden

Hij vroeg om vrede, om hem een ​​manier te tonen om met de crisis om te gaan

De eerste hielp nog steeds, vertrouwde nog steeds

Hij bleef hem tekens geven, hem helpen de weg te vinden

De laatste deed, zodra de tranen opdroogden, er alles aan om vals te spelen

En hij bleef zijn dromen van wolken tegenkomen

Hij zou graag de andere kant op willen

Hij was niet op zoek naar de waarheid, niet naar vrede, maar naar gemak en roem

We doen vreemd zonder de woorden van vrienden te horen

Ondanks de kracht van de rede, kunnen we angst nog steeds niet overwinnen

Vóór eenzaamheid worden we verstikt door de macrokosmos

We verliezen de scherpte van ons leven, we worden verwend door schijnbare vrijheid

De laatste verloor zijn hoofd voor de schittering van het moment

De eerste die vol geluk is, is een eenrichtingsrelatie