Pan nikt - Eldo

Bądź odważny, gdy rozum zawodzi, bądź odważny

W ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

A gniew Twój bezsilny niech będzie jak morze

Ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

Nie wie co i kiedy poszło źle

Naprawdę nie umie wskazać momentu

Czy żyje czy nie — nikt nie widzi, bo nie zwraca uwagi

Chociaż czasem robi dużo zamętu

Chce Twoich emocji, one są w stanie go nakarmić

Dni są marne, kiedy każesz mu tak długo pościć

Chce Twoich myśli, przenosić się w inny wszechświat

I dlatego to tak boli, bo stracił dostęp do piękna

Winda do piekła prosto w dół;

sto pięter

Śmieje się, nie cierpi, bo nie jest młody już Werter

L’arte eviva, wraca na parter, odżywa

Nie paktuje z demonami, to nic nigdy nie jest warte;

kosztem słońca

Wie, że ostatnie, co straci to nadzieja.

Ktoś powiedział: walcz do końca!

Mówisz?

Dobra, uwierzył, trzyma Cię za słowo

Proszę nigdy go nie zawiedź, kiedy ten ciężar chcesz nieść grupowo — nieście

Jak widzisz, z teorii ma doktorat na piątkę

Ogólnie we wszystkim jest najlepszy

Wymienił rozsądek na emocje

I co z tego ma?

Niewidoczny, niemy, zawsze nieobecny

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Nie ma wolności, jego myśli żyją dawną chwałą

Nie ma pokory, czysty egoizm, nawet sukces to za mało

Trudno mu pisać, kiedy zamiast pióra w dłoni ma dynamit

Ciężko mu biec, dobre ma buty, lecz bez gruntu pod stopami

Więc poniewiera się nocami po mieście

Zwiedza ukochane miejsca, zbiera myśli w kolekcje

Nie wie gdzie, na swojej drodze zgubił gdzieś nadzieję

Może gdzieś znajdzie, ma taki plan, lecz z planów Bóg zawsze się śmieje

Pozwolił sobie, by żyć w niewoli wspomnień

Życie przepłynęło niezauważone tu spokojnie

Budzi się (no za późno), odzyskał wiarę (w to na próżno)

Sam idzie przez Saharę z marzeniem, by tylko usnąć

Kolejne godziny, sen znów nie chce się zjawić

Bez siły, wychodzi sam na samotne ulice Warszawy

Sam na sam z myślami, podniósł kiepa prosto z chodnika

Nie miał na fajki, nie było obiadu.

Dobrze, że jest muzyka

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Wees dapper als je geest faalt, wees dapper

Uiteindelijk is dat het enige dat telt

En laat je hulpeloze woede zijn als de zee

Telkens wanneer je de stem hoort van de vernederden en geslagen

Hij weet niet wat en wanneer er mis is gegaan

Hij kan het moment echt niet lokaliseren

Of hij nu leeft of niet - niemand kan het zien omdat ze niet opletten

Hoewel het soms voor veel verwarring zorgt

Hij wil je emoties, ze kunnen hem voeden

De dagen zijn verspild als je hem laat vasten

Ik wil dat je gedachten naar een ander universum reizen

Daarom doet het zo'n pijn, omdat hij de toegang tot schoonheid heeft verloren

Lift naar de hel recht naar beneden;

honderd verdiepingen

Hij lacht, hij haat, want Werther is niet meer jong

L'arte eviva keert terug naar de begane grond, komt weer tot leven

Hij gaat niet om met demonen, het is nooit iets waard;

ten koste van de zon

Hij weet dat hoop het laatste is dat hij zal verliezen.

Iemand zei: vecht tot het einde!

Je spreekt

Oké, hij geloofde, hij geloofde je op je woord

Laat hem alsjeblieft nooit in de steek, als je deze last als groep wilt dragen - draag hem

Zoals je kunt zien, heeft ze in theorie een Ph.D.

Over het algemeen is hij de beste in alles

Hij verruilde reden voor emotie

Dus wat zit erin?

Onzichtbaar, dom, altijd afwezig

Hoewel hij op straat loopt, ziet niemand hem

Nutteloos voor iedereen, het kan net zo goed verdwijnen

Want als hij hier woont, lijkt het alleen maar...

En hij wacht geduldig tot dit allemaal voorbij is

Er is geen vrijheid, zijn gedachten leven op hun vroegere glorie

Er is geen nederigheid, puur egoïsme, zelfs succes is niet genoeg

Het is moeilijk voor hem om te schrijven als hij dynamiet in zijn hand heeft in plaats van een pen

Het is moeilijk voor hem om te rennen, hij heeft goede schoenen, maar geen grond onder zijn voeten

Dus hij hangt 's nachts in de stad

Hij bezoekt geliefde plaatsen, verzamelt zijn gedachten in collecties

Hij weet niet waarheen, onderweg verloor hij ergens de hoop

Misschien vindt hij ergens zo'n plan, maar God lacht altijd om de plannen

Hij stond zichzelf toe te leven in de slavernij van herinneringen

Het leven ging hier rustig voorbij

Wordt wakker (te laat), herwonnen geloof (tevergeefs)

Hij gaat zelf door de Sahara met een droom om in slaap te vallen

De komende uren komt de droom niet meer

Zonder kracht gaat hij alleen naar de eenzame straten van Warschau

Alleen met zijn gedachten plukte hij de lont recht van het trottoir

Hij had geen pijpen, geen diner.

Gelukkig is er muziek

Hoewel hij op straat loopt, ziet niemand hem

Nutteloos voor iedereen, het kan net zo goed verdwijnen

Want als hij hier woont, lijkt het alleen maar...

En hij wacht geduldig tot dit allemaal voorbij is