Halina Poświatowska - Eldo

Nie mogłem nigdy Pani spotkać, dawno Pani odeszła

Na szczęście dusza jest wieczna i wciąż tu mieszka

Kiedyś przyszła Pani do mnie, roześmiała moje usta

Delikatna, chociaż serc władczyni absolutna

I ojczyzną moją stała się uroda Pani słów

A kruche ściany szczęścia schronieniem dla snów

Lirycznieliśmy sobie, patrząc na świat z ukrycia

Świadkowie, jak rozpadają się cztery strony życia

Zimne oczy gwiazd patrzyły beznamiętnie

Księżyc przeciągał się i mruczał obojętnie

A Pani wiosną haftowała me chodniki w kwiaty

Zimą zaś uchylała zatrzaśnięte raju kraty

Żyłem, jakbym mieszkał w plastrze miodu, nie w domu

Jakby w baśni coś na kształt rajskiego ogrodu

I uczepiłem się tych Pani słów paznokciami

A jasny promień słońca trzymam pomiędzy wargami

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Moje myśli — stado ptaków, mówiła tak Pani

Próbować je oswoić to jakby bić się z tygrysami

Dzikie, nieokiełznane serce i myśli

Chociaż już prawie martwe, to wciąż napędza zmysły

Chętnie oddałbym to swoje — serio

Chociaż popsute i z kawałków poklejone

To bije, choć czasem ledwo, daje odpór nerwom

Zapala drzazgi wyobraźni, rozświetlając ciemność

Może starczy to na chwilę, na moment

By zdążyć zapisać to, co okryte kokonem

Wydobyć trochę skarbu z kopalni metafor

Niewyczerpane jej dno to suma naszych strachów

Też miewam brak czułości dla swojego ciała

Też lubię gubić się na samotnych cmentarzach

Nie chcę od ludzi nawet mikrona litości

I też myślę ile razy mógłbym umrzeć z miłości

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Małe kolibry w swoim finałowym locie

Ona wciąż ma siłę, ciało stoi na szafocie

Ostra świadomość konieczności się zbliża

Gdzieś na gałęzi życia kołysze się ostatnia chwila

Płomień żyje idealnie, bo krótko

Nie zdąży się zmęczyć i nie negocjuje z pustką

Nie pozna strachu, zdrady, upokorzenia

Umrze szybko, a przedtem spali wszystko do korzenia

Egzystencja przez chwilę, co olśniewa

Dziś wieczorem w świetle lampy, chłód nocy rozgrzewa

Pani odeszła, lecz nikt nie wie jak umierają ptaki

Rozdają słowa pochowane w drzewach

Ik heb je nooit kunnen ontmoeten, je bent al lang weg

Gelukkig is de ziel eeuwig en leeft ze hier nog steeds

Toen je naar me toe kwam, lachten mijn lippen

Delicaat, maar absoluut in haar hart

En de schoonheid van je woorden is mijn thuisland geworden

En de fragiele muren van geluk zijn een schuilplaats voor dromen

We lyrische onszelf terwijl we naar de wereld kijken vanuit onze schuilplaats

Getuigen als de vier kanten van het leven uit elkaar vallen

De koude ogen van de sterren keken onbewogen toe

De maan rekte zich uit en spinde onverschillig

En de Vrouwe borduurde in het voorjaar mijn trottoirs met bloemen

In de winter opende het echter het rooster van het paradijs

Ik leefde alsof ik in een honingraat woonde, niet thuis

Als in een sprookje zoiets als een paradijselijke tuin

En ik klampte me vast aan de woorden van deze dame met mijn nagels

En de heldere straal van de zon die ik tussen mijn lippen houd

Ik heb je een korte brief geschreven

Ik heb mijn geld terug, ze zeggen "ontvanger onbekend"

Ik wilde bellen - abonnee niet beschikbaar

Ik wachtte de hele nacht bij de poort - doorweekt

Mijn gedachten - een zwerm vogels, zei de Vrouwe

Ze proberen te temmen is als vechten tegen tijgers

Wild, ongetemd hart en gedachten

Hoewel bijna dood, voedt het nog steeds je zintuigen

Ik zou het mijn - serieus willen geven

Hoewel gebroken en uit stukken gestoken

Het klopt, hoewel soms nauwelijks, weerstaat de zenuwen

Het ontsteekt de splinter van de verbeelding en verlicht de duisternis

Misschien is het genoeg voor een moment, voor een moment

Om te redden wat bedekt is met een cocon

Haal een schat uit de metafoormijn

Zijn onuitputtelijke bodem is de som van onze angsten

Ik ben ook ongevoelig voor mijn lichaam

Ik verdwaal ook graag op eenzame begraafplaatsen

Ik wil geen micron medelijden van mensen

En ik denk ook hoe vaak ik zou kunnen sterven van liefde

Ik heb je een korte brief geschreven

Ik heb mijn geld terug, ze zeggen "ontvanger onbekend"

Ik wilde bellen - abonnee niet beschikbaar

Ik wachtte de hele nacht bij de poort - doorweekt

Kleine kolibries in hun laatste vlucht

Ze heeft nog kracht, haar lichaam staat op het schavot

Het acute besef van de noodzaak doemt op

Ergens op de tak van het leven zwaait het laatste moment

De vlam leeft perfect omdat hij kort is

Hij heeft geen tijd om moe te worden en hij onderhandelt niet met leegte

Ze zal geen angst, verraad, vernedering kennen

Het zal snel sterven, en daarvoor zal het alles tot de wortel verbranden

Bestaan ​​voor een moment dat verblindt

Vanavond in het licht van de lamp, warmt de kilte van de nacht je op

De Vrouwe is weg, maar niemand weet hoe de vogels sterven

Ze delen woorden uit begraven in bomen