Folklor w opuszczonym mieście - Eldo

Idę przez miasto pełne snu

Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą

I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów

Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją

Myślę o tym, chociaż obcy to problem

Bo moja filozofia mówi by wygrać

I tak na serio to nie pióro, a rewolwer

I powinienem częściej z niego korzystać

Oczy pełne łez…

To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę

Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać

Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska

Dziwna mgła nagle spadła na bruki

Chmury jakby wzięły miasto w objęcia

Z bramy słyszę klarnet i harmonię

Magia co realność pozostawiła w częściach

Patrzyłem na to już wielokrotnie

Losy ludzkie wygrawerowane w bruku

Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie

Płyną tratwą meduzy w oceanie smutku

W dniach widzą tylko upływ udręki

Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec

Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki

Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie

Oczy pełne strachu…

Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko

Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu

I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość

Miasto spało snem sprawiedliwych

Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój

I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy

Myślałem jak duszę ocalić od mroku

Powoli spada kurtyna nocy

Nieuchronnie poranek się zjawia

Z całą swoją mocą, brutalną pozą

Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać

Chyba wolałbym pójść spać już

I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz

Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom

I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała

Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców

Miłość można kupić na kredyt jak wszystko

I będzie tego więcej

Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby

Miasto pobitych dusz odżywa

Powoli rusza w swój chocholi taniec

I uczy jak pośród nędzy wygrywać

By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Ik loop door een stad vol slaap

Hij slaapt vredig onder warm beddengoed

En iemand lachte, en iemand viel weer in slaap

Alsof hij afscheid nam met hoop voor altijd

Ik denk erover na, hoewel buitenaardse wezens een probleem zijn

Omdat mijn filosofie is om te winnen

Serieus, het is geen pen, het is een revolver

En ik zou het meer moeten gebruiken

Ogen vol tranen...

Het is de wind, niet de emoties, de gedachten worden naar de rivier de Vistula getrokken

Ga ergens heen waar je je benen kunt pletten

Hoewel de ziel er nooit iets van zal winnen

Plots viel er een vreemde mist op de trottoirs

De wolken leken de stad te omarmen

Vanuit de poort hoor ik klarinet en harmonie

De magie van wat de realiteit gedeeltelijk heeft achtergelaten

Ik heb er al vaker naar gekeken

Menselijk lot gegraveerd in de kasseien

De paden van degenen die hun leven alleen leiden

Ze drijven op een kwallenvlot in de oceaan van verdriet

In de dagen zien ze alleen de kwelling voorbijgaan

Ze denken dat wanneer dit einde zal komen

Te zwak om hun lot te begrijpen

Afwezig, dus wanneer de laurier de tempels bekroont

Ogen vol angst...

Beslissingen wegen veel, ik begrijp alles

Omdat ik in hun plaats was, stond ik ook op het dak

En de pijn leek belangrijker dan de toekomst

De stad sliep de droom van de rechtvaardigen

Ik stapte op de wolk, ik voelde me kalm

En ik wilde huilen omdat ik gelukkig was

Ik dacht hoe ik mijn ziel van de duisternis kon redden

Het gordijn van de nacht valt langzaam weg

Het is onvermijdelijk dat de ochtend komt

Met al haar macht, brutale pose

Hij zal me met geweld willen repareren

Ik denk dat ik liever al ga slapen

En sta op als de lucht oranje wordt

Deze geweldige constructeur die hersens aanwakkerde

En een vrijheid die ergens verloren moet zijn gegaan

Hoop heeft vandaag nakomelingen van dwazen

Liefde kan net als al het andere op krediet worden gekocht

En er komt meer

Omdat onze behoeften tegenwoordig een bodemloze put zijn

De stad van geslagen zielen komt tot leven

Hij begint langzaam aan zijn chocholi-dans

En het leert hoe te winnen te midden van armoede

Om de snuit te breken voor de volgende dageraad