L'heure de l'orage - Eff Gee, Nekfeu, Alpha Wann

J’ai la peau blême, du mal à être en adéquation avec moi-même

Pour résoudre mes problèmes, y’a pas d'équation

Trop d’promesses, t’arrêtes les études histoire de glander

Avec le clan, un jour, tu t’lèves et tu dis stop

Les autres, comme d’habitude ils s’tapent

C'était peut-être l’avis du Destin

Nous mettre à l’abri d’une vie stable

Il faut vite que je quitte ces alentours grillés

On vit le succès ensemble tant que les ceurs-su se carottent

Trop d’moustiques depuis que c’est à mon tour d’briller

Ils veulent sucer mon sang, je les laisse sur le carreau

Et j’me sens peu citoyen

J’vois les choses en grand mais j’ai des petits moyens

À moitié plein si je suis à moitié vidé

Y’a plus d’tié-pi, ici, la vie est ainsi

Découvrir des sens interdits, affolé sans sa vertu

Voir ses sensations s’ternir, adolescence perdue

Depuis toujours j’connais le vice de l’Homme

J’veux pas être dans leurs filets mais l’triste sort

C’est que le Diable fait l’taff comme Van Nistelrooy

Et quand j’dis «toujours» c’est que c’est depuis belle lurette

Bien avant que j’connaisse la belle fumette ou l’appel du 'seille

Bien avant que j’apprenne à distinguer le vrai du F.A.U.X

Ou à différencier le frère du traître

J'étais pas plus futé mais si tu m’avais vu et que

Je t’avais murmuré mes prédictions sur l’futur tu serais subjugué

Toujours pessimiste pour mon lendemain et celui d’mon frangin

Y’a qu’en rimes qu’on a les plans bien structurés

J’suis plus innocent, j’suis un gros connard

J’veux un monde cool donc, dès le matin, c’est céréales et chocolat

On avance dans l’mauvais sens, c’est sûr

Fume la verdure et l’air pur devient mercure

Obsédés par l’adolescence perdue

L’esprit coincé entre Neptune et Vénus

Bipolaire, j’ai souvent envie d’tout lâcher

Comme un touriste dans la ville, je ne fais qu’passer

J’ai perdu le goût du bon et j’suis pas l’seul

Mais j’me sens seul… Seul comme au bout du monde

Toujours plus loin d’là d’où je viens

Que ceux qui m’aiment me fuient

J’ai la sale manie d’faire du mal aux miens

Les yeux presqu’en sang, la famille reste ensemble

J’espère que t’as élevé ton âme aussi haut qu’tes enfants

Fonce-dé à mort, mon cœur ne m’sert plus à aimer

Il m’sert à vivre et mieux supporter la drogue

Qu’importe l’or ou leur âge, même les cœurs froids

Pleurent à chaudes larmes quand vient l’heure de l’orage

Ik heb een bleke huid, moeilijk om in lijn te zijn met mezelf

Om mijn problemen op te lossen, is er geen vergelijking

Te veel beloftes, je stopt met studeren om rond te hangen

Met de clan sta je op een dag op en zeg je stop

De anderen neuken zoals gewoonlijk met elkaar

Misschien was het het advies van het lot

Om ons te beschermen tegen een stabiel leven

Ik moet snel weg uit deze warme omgeving

We leven samen succes zolang de harten elkaar kennen

Te veel muggen omdat het mijn beurt is om te schijnen

Ze willen mijn bloed zuigen, ik laat ze op de grond liggen

En ik voel me geen burger

Ik zie dingen groot, maar ik heb kleine middelen

Halfvol als ik halfleeg ben

Er is geen tie-pi meer, hier is het leven zo

Ontdek verboden richtingen, radeloos zonder zijn deugd

Om zijn gevoelens te zien bezoedelen, verloren adolescentie

Ik heb altijd de ondeugd van de mens gekend

Ik wil niet in hun netten zijn, maar het droevige lot

Het is dat de duivel het werk doet zoals Van Nistelrooy

En als ik zeg "altijd" is het lang geleden

Lang voordat ik la belle fumette kende of de roep van 'seille'

Lang voordat ik leerde de echte te onderscheiden van de F.A.U.X

Of om de broer van de verrader te vertellen

Ik was niet slimmer, maar als je me had gezien en...

Ik fluisterde je mijn voorspellingen over de toekomst toe, je zou gefascineerd zijn

Altijd pessimistisch voor mijn morgen en die van mijn broer

Alleen in rijmpjes hebben we goed gestructureerde plannen

Ik ben onschuldiger, ik ben een grote klootzak

Ik wil een koele wereld, dus 's ochtends is het ontbijtgranen en chocolade

We gaan de verkeerde kant op, dat is zeker

Rook het groen en de schone lucht wordt kwik

Geobsedeerd door verloren adolescentie

Geest vast tussen Neptunus en Venus

Bipolair, ik wil vaak alles loslaten

Als een toerist in de stad kom ik gewoon langs

Ik heb mijn smaak voor het goede verloren en ik ben niet de enige

Maar ik voel me alleen... Alleen als aan het einde van de wereld

Altijd verder van waar ik vandaan kom

Laat degenen die van me houden van me weglopen

Ik heb de nare gewoonte om mijn dierbaren pijn te doen

Ogen bijna bloeden, de familie blijft bij elkaar

Ik hoop dat je je ziel net zo hoog hebt geheven als je kinderen

Ren naar de dood, mijn hart dient me niet langer om lief te hebben

Het helpt me om beter te leven en drugs te verdragen

Ongeacht het goud of hun leeftijd, zelfs koude harten

Huil hete tranen wanneer het uur van de storm komt