Par Delà Les Plaines - Dick Rivers

Par-delà les plaines, nous rentrerons

Aliter nos consciences et nos corps

Par-delà les plaines, nous reviendrons

Vers ces femmes qui n’attendent plus l’aurore

Par-delà les plaines, nous laisserons

Les échos de nos nuits sans sommeil

L’usure des jours que l’on surveille

Sans penser que demain est pareil

Et les femmes pleurent quand les hommes leur reviennent

Et les femmes pleurent quand les hommes se souviennent

Par-delà les plaines, nous oublierons

Celles qu’on trahit maladroitement

Par-delà les plaines, nous pleurerons

Celles qu’on aime un peu moins qu’avant

Par-delà les plaines, nous marcherons

Dans l’air glacé du jour qui naît

Et nos peaux abîmées diront

Les vies à perdre la raison

Et les femmes pleurent quand les hommes leur reviennent

Et les femmes pleurent quand les hommes se souviennent

Par-delà les plaines, nous reviendrons

Aimer celles qui vivent malgré tout

Par-delà les plaines, nous sombrerons

Dans des bras qui n’attendent que nous

Par-delà les plaines et les saisons

Nous resterons vivants malgré tout

Et lorsque la nuit nous appellera

Nous oublierons à peu près tout

Et les femmes pleurent quand les hommes leur reviennent

Et les femmes pleurent quand les hommes se souviennent

Et les femmes meurent en silence et sans haine

Et les femmes meurent dans la terre de ces plaines

Over de vlakte zullen we terugkeren

Onze geest en ons lichaam kalmeren

Over de vlakte zullen we terugkeren

Naar deze vrouwen die niet langer wachten op de dageraad

Over de vlakte zullen we vertrekken

Echo's van onze slapeloze nachten

De slijtage van de dagen dat we kijken

Zonder te denken dat morgen hetzelfde is

En de vrouwen huilen als de mannen bij hen terugkomen

En vrouwen huilen als mannen het zich herinneren

Voorbij de vlakten zullen we vergeten

Degenen die onhandig worden verraden

Over de vlakten zullen we huilen

Degenen van wie we iets minder houden dan voorheen

Over de vlakte zullen we lopen

In de ijzige lucht van de aanbrekende dag

En onze beschadigde huid zal zeggen:

Leven om hun verstand te verliezen

En de vrouwen huilen als de mannen bij hen terugkomen

En vrouwen huilen als mannen het zich herinneren

Over de vlakte zullen we terugkeren

Houden van degenen die ondanks alles leven

Over de vlakten zullen we zinken

In de armen die op ons wachten

Voorbij de vlaktes en de seizoenen

We zullen ondanks alles in leven blijven

En wanneer de nacht ons roept

We zullen zo ongeveer alles vergeten

En de vrouwen huilen als de mannen bij hen terugkomen

En vrouwen huilen als mannen het zich herinneren

En de vrouwen sterven in stilte en zonder haat

En vrouwen sterven in het land van deze vlakten