Звезда - Дельфин

У края дня ночь упивалась тишиной,

Птиц хороня за серебристою листвой.

Немая топь бессмертия солнечных ветров

Спускалась вновь росой на лепестки цветов.

Искра света,

Фейерверк

Вспыхнул где-то

И померк.

Сгорел ярким огнём дотла,

Успел кто-то сказать: «Звезда».

Он был один, устало ждал её шагов.

И бездна льдин его расширенных зрачков

Смотрела вверх в лицо сверкающей луне.

Он слышал смех и умирал на самом дне.

Она давно спала, в ней теплился рассвет.

И таяла луна, и бледный дымный след.

Искра света,

Фейерверк

Вспыхнул где-то

И померк.

Сгорел ярким огнём дотла,

Успел кто-то сказать: «Звезда».

Aan de rand van de dag genoot de nacht van stilte,

Vogels begraven achter zilverachtig gebladerte.

Stil moeras van onsterfelijkheid van zonnewinden

Het daalde weer neer als dauw op de bloembladen.

vonk van licht

Vuurwerk

ergens oplaaien

En vervaagd.

Afgebrand met een helder vuur tot op de grond,

Iemand slaagde erin om te zeggen: "Ster".

Hij was alleen en wachtte vermoeid op haar stappen.

En de afgrond van ijsschotsen van zijn verwijde pupillen

Staarde omhoog in het gezicht van de fonkelende maan.

Hij hoorde gelach en stierf op de bodem.

Ze had lang geslapen, de dageraad glom in haar.

En de maan smolt, en een bleek rokerig spoor.

vonk van licht

Vuurwerk

ergens oplaaien

En vervaagd.

Afgebrand met een helder vuur tot op de grond,

Iemand slaagde erin om te zeggen: "Ster".