Земля - Дельфин

Внутри меня растёт дерево, его корни становятся крепче.

Бесцветные живые отростки, используя пути вен,

Стремятся вниз, ищут землю.

Дереву нужен покой, чтобы стоять на одном месте,

И думать о том, как далеки звёзды.

Я чувствую: в моих лёгких

Распускаются новые и новые листья.

С каждым днём становится труднее дышать.

Дереву не хватает света моего внутреннего солнца

Его ветки прорастают в руки.

Пытаясь поднять их вверх, к огромной яркой звезде.

Иногда я чувствую, что дерево думает вместо меня

Я понимаю это по мыслям о будущем,

Столь далёком, что не могли родиться в голове человека.

Когда я ищу своё отражение в серебряной скатерти озера,

Ко мне прилетает чёрная птица,

Она садится напротив меня и пристально смотрит,

В пока ещё едва заметную пустоту моих глаз.

Пустота растёт.

Птица знает об этом.

Она выбирает в какой из двух глазниц будет её гнездо,

Острый звенящий клюв пугает меня.

Однажды я проснусь стоя на вершине холма,

В сверкающем ливне оловянных капель скорбящего неба.

Сотней сильных гибких рук держусь я за ветер.

Мои слова желтеют.

Я разговариваю с прошлым.

Оно бесконечно.

Я знаю только что-то одно.

Завтра родится тот, кто обрежет сучья.

Осталось время для одного вздоха.

Een boom groeit in mij, zijn wortels worden sterker.

Kleurloze levensprocessen, gebruikmakend van de aderbanen,

Naar beneden gericht, op zoek naar de grond.

De boom heeft rust nodig om op één plek te staan,

En bedenk hoe ver de sterren zijn.

Ik voel: in mijn longen

Er komen steeds meer bladeren in bloei.

Het wordt elke dag moeilijker om te ademen.

De boom mist het licht van mijn innerlijke zon

Zijn takken groeien in handen.

Ik probeer ze op te tillen tot een enorme heldere ster.

Soms heb ik het gevoel dat de boom voor mij denkt

Ik begrijp dit door aan de toekomst te denken,

Zo ver weg dat ze niet in iemands hoofd geboren kunnen worden.

Als ik mijn spiegelbeeld zoek in het zilveren tafelkleed van het meer,

Een zwarte vogel vliegt naar me toe

Ze gaat tegenover me zitten en kijkt aandachtig,

In de nog nauwelijks merkbare leegte van mijn ogen.

De leegte groeit.

De vogel weet ervan.

Ze kiest in welke van de twee oogkassen haar nest zal zijn,

De scherp rinkelende snavel maakt me bang.

Op een dag word ik wakker op de top van de heuvel

In een sprankelende regen van tinnen druppels van een treurende lucht.

Met honderd sterke flexibele handen houd ik me vast aan de wind.

Mijn woorden worden geel.

Ik praat met het verleden.

Het is eindeloos.

Ik weet maar één ding.

Morgen wordt degene die de takken afsnijdt geboren.

Er is nog tijd voor één ademhaling.