Собака - Дельфин

И я уйду рано, меня торопит небо

И, кажется, так мало, и даже нигде не был.

Успею, возьму больше, чтоб дотащить с собою,

Вот только бы подольше не прорастать травою.

Ко мне придет собака в молочно-белой шкуре

И разразится драка, сильнее ветра бури,

Мое худое тело она порвет клыками,

Я дрался, я был смелым, со слабыми руками.

Меня война кормила надеждами о мире,

Она меня любила, я был мишенью в тире,

Она меня кромсала, кровь наполняя гноем,

А белая собака была всегда с героем.

И я сражался дико, и была победа,

Но без войны так тихо, и я себя же предал,

Я о себе же плакал, в себя с двух рук стреляя,

И белая собака пришла, хвостом виляя,

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь,

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь,

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь,

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь.

И я не знаю, кто бы мне был бы так же предан,

Моей печали всходы взошли уже до неба.

Собака ночь лакает, пьет пространства воду,

Время мне оставляет, я в нём обрету свободу.

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь,

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь,

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь,

Я вернусь, я вернусь, ну и пусть, я вернусь, я вернусь.

En ik zal vroeg vertrekken, de lucht haast me

En, zo lijkt het, zo weinig, en zelfs nog nooit ergens geweest.

Ik zal tijd hebben, ik zal meer nemen om met me mee te slepen,

Dat is alleen niet om het gras langer te laten ontkiemen.

Een hond in een melkwitte huid komt naar me toe

En er breekt een gevecht uit, sterker dan de wind van de storm,

Ze zal mijn dunne lichaam scheuren met slagtanden,

Ik vocht, ik was moedig, met zwakke handen.

De oorlog voedde me met hoop op vrede,

Ze hield van me, ik was een doelwit in een schietbaan

Ze verscheurde me, vulde het bloed met pus,

En de witte hond was altijd bij de held.

En ik vocht wild en er was een overwinning

Maar zonder oorlog is het zo stil, en ik heb mezelf verraden,

Ik huilde om mezelf, schoot mezelf met twee handen neer,

En de witte hond kwam kwispelend met zijn staart,

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug.

En ik weet niet wie zo toegewijd aan mij zou zijn,

Mijn verdriet scheuten zijn al naar de hemel gestegen.

De hond baant zich 's nachts, drinkt ruimtewater,

De tijd verlaat me, ik zal er vrijheid in vinden.

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug

Ik kom terug, ik kom terug, het zij zo, ik kom terug, ik kom terug.