Листья - Дельфин

Открой глаза, не расплескав последних снов, — они мои.

В них бирюза, дыханье моря, крик китов и корабли.

Я здесь живу, на берегу бескрайних слёз, в тени ресниц.

Я жду с печальным ядом лунных ос, туманных птиц.

Пришла беда.

На алом льду глухих штормов стальной гарпун.

Кипит вода, аккордом крови рвут китов канаты струн.

Весь чёртов мир — протяжный, страшный вой;

дрожание век.

Дурной клавир, гудит сквозь бурю китобой и пены снег.

Открой глаза.

Всё та же трещина небес в стекле окна.

Прошла гроза.

Мой сон стремительно исчез.

Твоих волос копна.

Где я теперь?

С какой я стороны листа упавшего в траву.

Поверь, — я сон тобой убитого кита;

сон наяву.

Open je ogen zonder de laatste dromen te morsen - ze zijn van mij.

Ze bevatten turkoois, de adem van de zee, de kreet van walvissen en schepen.

Ik woon hier, aan de oever van eindeloze tranen, in de schaduw van wimpers.

Ik wacht met het trieste gif van maanwespen, mistige vogels.

Er is een probleem gekomen.

Op het scharlaken ijs van doffe stormen een stalen harpoen.

Het water kookt, de touwen van de snaren scheuren de walvissen met een snaar bloed.

De hele verdomde wereld is een lang, verschrikkelijk gehuil;

trillen van de oogleden.

Een slecht klavier, een walvisvaarder zoemt door de storm en sneeuwschuim.

Open je ogen.

Dezelfde kier van de hemel in het glas van het raam.

De storm is voorbij.

Mijn droom verdween snel.

Je haardos.

Waar ben ik nu?

Aan welke kant van het blad dat in het gras viel ben ik.

Geloof me, ik ben de droom van de walvis die je hebt gedood;

een droom in werkelijkheid.