Искра - Дельфин

Ночь — лошадь в звёздах,

Склонилась над огня колодцем,

Пьёт раскалённый пожара воздух.

Облаком рваным грива дымная вьётся.

На испорченных зеркалах моих глаз

Танцует пламени беспощадность

Джаз.

Импровизаций нескладность.

Стою на вершине холма,

Прошлое корчится у моих ног,

Я есть мгла,

Всему определяющая свой срок.

В вечном сражении с самим собой.

Жгу город мною выстроенной мечты,

Утром буду любоваться золой,

Наслаждаться бескрайностью пустоты.

Теперь я само одиночество

В центре пустыни, не имеющей начала.

Принц вечности — бессмысленное высочество,

Смотрящее в будущее с несуществующего причала.

И появятся паруса,

Через время их будет видно зыбко,

Станут казаться слышными голоса,

Будто чья-то сверкнёт улыбка.

Вернутся ласточки и начнут

Строить сверху-вниз нового города этажи,

Заполняя меня растут

Пустот бетонные миражи.

Взгромоздится над миром железо радуги,

Засверкает всеми оттенками серого.

Это я самого себя порадовал,

В красоты вечности уверовал.

Секунд миллионами дожди времени

Наполнят глаз океанов впадины,

Может хоть кто-то поверит мне,

Смотря в зрачки двух солнц украденные.

Может хоть кто-то увидит в них

Последних мгновений хрустальную просьбу,

Прости всех их,

Повиснут слова ледяной гроздью.

Ночь — лошадь в звёздах,

Лунный взгляд в облаках прячет,

Всегда уже слишком поздно

Сделать всё, что хотел иначе.

Можно лишь только начать сначала,

Сжигая всё на своём пути,

То, чего не хватило в золе найти.

De nacht is een paard in de sterren

Goed over het vuur gebogen,

Drinkt hete vuurlucht.

Een verscheurde wolk van rokerige manenkrullen.

Op de verwoeste spiegels van mijn ogen

Dansende vlam meedogenloosheid

Jazz.

Improvisaties onhandigheid.

Ik sta op de top van de heuvel

Het verleden kronkelt aan mijn voeten

Ik ben de duisternis

Alles heeft zijn eigen tijd.

In een eeuwige strijd met mezelf.

Ik verbrand de stad van mijn gebouwde droom,

In de ochtend zal ik de as bewonderen,

Geniet van de uitgestrektheid van de leegte.

Nu ben ik de eenzaamheid zelf

Midden in een woestijn die geen begin heeft.

De prins van de eeuwigheid is een betekenisloze hoogheid

Kijken naar de toekomst vanaf een niet-bestaande pier.

En zeilen zullen verschijnen

Na een tijdje zullen ze onvast worden gezien,

Stemmen zullen worden gehoord

Alsof iemands glimlach flitst.

De zwaluwen zullen terugkeren en beginnen

Bouw van bovenaf nieuwe stadsvloeren,

Mij ​​vullend

Vernietig concrete luchtspiegelingen.

Het ijzer van de regenboog zal boven de wereld uitstijgen,

Glitters met alle grijstinten.

Ik was het die mezelf behaagde,

Ik geloofde in de schoonheid van de eeuwigheid.

Seconden door miljoenen regens van tijd

Vul het oog van de oceanen met holtes,

Misschien zal iemand me geloven

In de pupillen van twee gestolen zonnen kijken.

Misschien ziet iemand ze

De laatste momenten van een kristalverzoek,

Vergeef ze allemaal

De woorden zullen in een ijzige bos hangen.

De nacht is een paard in de sterren

Lunaire blik verbergt zich in de wolken,

Het is altijd te laat

Doe anders wat je wilt.

Je kunt alleen opnieuw beginnen

Alles op zijn pad verbranden

Wat ontbrak in de as om te vinden.