744 - Дельфин

Небо кричит голосами мальчишек,

На выжженном поле танцует война.

Повсюду трупы героев из книжек,

Ещё не дочитанных до конца.

Будто на заднем играли дворе.

Все перепачкались черной смородиной.

Государство, приказывающее умирать детворе,

Всегда назовёт себя родиной.

Сквозь пальцы тянется к солнцу трава,

Ветер уносит снежинки будущих одуванчиков.

Живые, в грязных рубахах, закатав рукава,

Мертвых в домах забирают мальчиков.

И что, теперь я должен испытывать гордость?

За то, что я отец мертвого, сука, героя?

Но только вот имени гранитная в золоте твёрдость,

Не сердце живое.

Ветер срывает с меня одежду.

-

Я теперь легче цветочной пыльцы.

Летящий сквозь время в райском безбрежье

Спрятанном в сердце последней весны.

Нет, я не против бессмысленности войны,

Режьте друг друга ломтями мяса, Бога ради -

До костей сверкающей белизны,

До черепов ослепительной глади.

А я, и так ранен смертельно,

Но ещё не в каждое вошёл теплоё море.

А вы воюете, воюте только где-то далеко и отдельно,

Сражайтесь отчаянно за свое горе.

Ветер срывает с меня одежду -

Я теперь легче цветочной пыльцы

Летящий сквозь время в райском безбрежье

Спрятанном в сердце последней весны.

De lucht schreeuwt met de stemmen van jongens,

Oorlog danst op het verschroeide veld.

Overal zijn de lijken van helden uit boeken,

Nog niet tot het einde gelezen.

Alsof ze in de achtertuin aan het spelen waren.

Ze waren allemaal bedekt met zwarte bessen.

De staat die kinderen beveelt te sterven,

Hij zal zichzelf altijd thuis noemen.

Gras strekt zich door vingers naar de zon,

De wind voert de sneeuwvlokken van toekomstige paardebloemen weg.

Levend, in vuile overhemden, de mouwen opgerold,

De doden in de huizen worden door de jongens meegenomen.

En wat, nu zou ik trots moeten zijn?

Omdat ik de vader ben van een dode, teef, held?

Maar pas nu is de naam graniet in goudhardheid,

Geen levend hart.

De wind rukt van mijn kleren.

-

Ik ben nu lichter dan stuifmeel.

Vliegen door de tijd in het paradijs

Verborgen in het hart van de afgelopen lente.

Nee, ik ben niet tegen de zinloosheid van oorlog,

Elkaar met stukjes vlees snijden, in godsnaam -

Naar de botten van sprankelende witheid,

Naar de schedels van een oogverblindend oppervlak.

En ik, en zo dodelijk gewond,

Maar niet iedereen is de warme zee ingegaan.

En je vecht, vecht alleen ergens ver weg en apart,

Vecht wanhopig voor je verdriet.

De wind scheurt van mijn kleren -

Ik ben nu lichter dan stuifmeel

Vliegen door de tijd in het paradijs

Verborgen in het hart van de afgelopen lente.