2030 - Дельфин

На развалинах крепостей душ,

Среди горящих обломков судеб —

Оркестр взрывает туш,

Вопли в дикую музыку сгрудив.

Принимая действительность за желаемое.

Мирясь с тем, что Бог есть.

Руками по локоть в отчаянии,

Люди употребляют друг друга в месть.

Любовь используя в качестве яда,

Преданность загоняя в спины по самую рукоять.

Меряя честность величиной электрического разряда,

Себе не отказывая в удовольствии убивать.

Люди, с душами залитыми дождями,

Тонущие внутри самих себя;

Со связанными за спиной руками,

Ищут меня и тебя.

Мы прячемся в сухом тростнике прожитых дней,

Среди подстреленных и не найденных кем-то уток.

Иногда выходя из болот в шкурах,

Содранных нами с людей.

Купить тишины у выцветших проституток,

В нашем доме без стен не сосчитать углов.

В каждом из них стынут до времени воронёные ружья,

Их приклады испорчены треском разбитых лбов.

Мы спим, укрываясь грохотом залпов оружия,

Сталь перекованная из меча в цепь

Держит у наших ворот беззащитности ярость.

Слепая воющая в бесконечности степь,

Она стережёт то, что у нас осталось.

Здесь, на постели, разлитого молока.

Мы тонем во снах, две крошки чёрного хлеба;

Над нами плывут облака,

И тусклые лампы звёзд в потолке неба.

Не знаю, как мы с тобой здесь оказались,

Какого чёрта наши души делают в этих телах.

Скальпель разума — кровавый самоанализ,

Шрамы остались на бьющихся в темноте сердцах.

Переждём, перебудем.

Не так уж и долго прятаться нам осталось.

В мире приросшей земли к людям,

Ноги которых корнями опутала старость.

Op de ruïnes van de forten van zielen,

Tussen de brandende wrakstukken van het lot -

Het orkest laat karkassen ontploffen,

Schreeuwt in wilde muziek in een hoop.

De realiteit accepteren zoals gewenst.

Accepteren dat God bestaat.

Handen tot aan de ellebogen in wanhoop,

Mensen gebruiken elkaar voor wraak.

Liefde wordt gebruikt als gif

Toewijding tot het uiterste in de rug.

Eerlijkheid meten door de grootte van een elektrische ontlading,

Jezelf het plezier van het doden niet ontzeggen.

Mensen met zielen overspoeld met regen,

Verdrinken in zichzelf;

Met de handen op mijn rug gebonden,

Op zoek naar mij en jou.

We verstoppen ons in het droge riet van de afgelopen dagen,

Tussen de eenden geschoten en door niemand gevonden.

Soms verlaten ze de moerassen in huiden,

Door ons geript van mensen.

Koop stilte van vervaagde prostituees

In ons huis zonder muren kun je de hoeken niet tellen.

In elk van hen bevriezen geblauwde kanonnen in de tijd,

Hun peuken worden verwend door het geknetter van gebroken voorhoofden.

We slapen, verschuilen ons achter het gebulder van salvo's van wapens,

Staal gesmeed van een zwaard tot een ketting

Houdt woede aan onze poorten van weerloosheid.

Blind steppe huilen in het oneindige,

Ze bewaakt wat we nog hebben.

Hier, op het bed, gemorste melk.

We verdrinken in dromen, twee kruimels zwart brood;

Wolken zweven boven ons

En schemerige lampen van sterren aan het plafond van de hemel.

Ik weet niet hoe jij en ik hier terecht zijn gekomen,

Wat doen onze zielen in godsnaam in deze lichamen.

Mind scalpel - bloedige introspectie

Littekens bleven op harten kloppen in het donker.

Laten we wachten, laten we wachten.

We hebben niet veel tijd meer om ons te verstoppen.

In de wereld van land dat is uitgegroeid tot mensen,

Hun voeten zijn verstrikt in ouderdom.