Thorns - Decembre Noir

One great metamorphosis arises

Across my pitiful life

Since I am your earth’s depression

Three long nails are enough

Around to cover the wood

When rusty thorns numb my senses

I taste sweetness of the crucifixion

Let me bleed among the crown

You can never give your face my pain

Upon death’s mountain I wait for the stars

I still feel the hungry touch of the sun

Flames that burn my tortured barren skin

But the cross makes me strong

For what I become

I am your captive butterfly

So high beneath the sky

And I close my sleepy eyes

Fall with my thoughts and you

To a forlorn red temple that cries

For the lament of broken dreams and oaths

You’ve swallowed up the shiny fruits of my love

The kisses that you’ve given were not honest

Only your greed for mind devastation

Slowly I kiss the final line of own self-righteousness

I hear and see the clouds cry — Your heaven’s black water sigh

Inside this storm I am alone

Like a useless stone that must atone

Within a cold perdition’s fire

The doomed man underneath the salt of your tragedies mire

Er ontstaat één grote metamorfose

In mijn zielige leven

Omdat ik de depressie van je aarde ben

Drie lange nagels zijn genoeg

Rondom het hout te bedekken

Wanneer roestige doornen mijn zintuigen verdoven

Ik proef de zoetheid van de kruisiging

Laat me bloeden tussen de kroon

Je kunt je gezicht nooit mijn pijn bezorgen

Op de berg van de dood wacht ik op de sterren

Ik voel nog steeds de hongerige aanraking van de zon

Vlammen die mijn gemartelde kale huid verbranden

Maar het kruis maakt me sterk

Voor wat ik word

Ik ben je gevangen vlinder

Zo hoog onder de hemel

En ik sluit mijn slaperige ogen

Val met mijn gedachten en met jou

Naar een verlaten rode tempel die huilt

Voor de klaagzang van gebroken dromen en eden

Je hebt de glanzende vruchten van mijn liefde opgeslokt

De kussen die je hebt gegeven waren niet eerlijk

Alleen je hebzucht naar geestvernietiging

Langzaam kus ik de laatste regel van eigen zelfingenomenheid

Ik hoor en zie de wolken huilen - de zucht van je hemelse zwarte water

In deze storm ben ik alleen

Als een nutteloze steen die moet boeten

Binnen het vuur van een koud verderf

De gedoemde man onder het zout van je tragedies mire