The Vast Darkness - Decembre Noir

Far away from society

The final path

In the secureness of nature

Driven by the human wrath

To the highest mountain

The only place that feels so real

I must reach the goal

Even if I can’t see

Dead eyes stare into the void

I am a being without strength

Coldness licks the unkempt skin

The great moment of discontent

There is no perspective for my mournful mind

Eternal darkness runs through the veins of time

There is no cure to ignore the constant pain

Everything drowns in an ocean of rain

The blood runs fast from the cracks of my broken heart

Every moment of my past tears apart

And there is nothing more to share

Murderous silence speaks everywhere

I count the last seconds in this isolation

On the edge of my desperation

In all my years I’ve seen the nothingness

I’m the last element of the vast darkness

I do not care what will happen

Behind this labyrinth of my existence

Now I breathe liberty above the clouds

Nevertheless I am just an old blind man with outstretched hands

Today I pray for the last time

Maybe light comes behind the nowhere

At the abyss of all mortal depressions

Just one step further lies an answer

There is no perspective for my mournful mind

Eternal darkness runs through the veins of time

There is no cure to ignore the constant pain

Everything drowns in an ocean of rain

The blood runs fast from the cracks of my broken heart

Every moment of my past tears apart

And there is nothing more to share

Murderous silence speaks everywhere

I count the last seconds in this isolation

On the edge of my desperation

In all my years I’ve seen the nothingness

I’m the last element of the vast darkness

Ver weg van de samenleving

Het laatste pad

In de geborgenheid van de natuur

Gedreven door de menselijke toorn

Naar de hoogste berg

De enige plek die zo echt aanvoelt

Ik moet het doel bereiken

Zelfs als ik niet kan zien

Dode ogen staren in de leegte

Ik ben een wezen zonder kracht

Koude likt de onverzorgde huid

Het grote moment van ontevredenheid

Er is geen perspectief voor mijn treurige geest

Eeuwige duisternis stroomt door de aderen van de tijd

Er is geen remedie om de constante pijn te negeren

Alles verdrinkt in een oceaan van regen

Het bloed stroomt snel uit de barsten van mijn gebroken hart

Elk moment van mijn verleden tranen uit elkaar

En er valt niets meer te delen

Moordende stilte spreekt overal

Ik tel de laatste seconden in deze isolatie

Op de rand van mijn wanhoop

In al mijn jaren heb ik het niets gezien

Ik ben het laatste element van de enorme duisternis

Het kan me niet schelen wat er zal gebeuren

Achter dit labyrint van mijn bestaan

Nu adem ik de vrijheid boven de wolken

Toch ben ik gewoon een oude blinde man met uitgestrekte handen

Vandaag bid ik voor de laatste keer

Misschien komt er licht achter het nergens

Op de afgrond van alle sterfelijke depressies

Nog een stap verder ligt een antwoord

Er is geen perspectief voor mijn treurige geest

Eeuwige duisternis stroomt door de aderen van de tijd

Er is geen remedie om de constante pijn te negeren

Alles verdrinkt in een oceaan van regen

Het bloed stroomt snel uit de barsten van mijn gebroken hart

Elk moment van mijn verleden tranen uit elkaar

En er valt niets meer te delen

Moordende stilte spreekt overal

Ik tel de laatste seconden in deze isolatie

Op de rand van mijn wanhoop

In al mijn jaren heb ik het niets gezien

Ik ben het laatste element van de enorme duisternis