A Discouraged Believer - Decembre Noir

Darkness!

Emptiness!

Ruthlessness!

I walk through a storm inside my soul!

In darkness

My twin — emptiness!

Endless ruthlessness!

I walk through a storm inside my soul!

I drown inside this innermost hell

Lost and captive in a human cell

Grief pearls sparkle in these eyes

Slowly I shrink and everything dies

I am unable to change my fate

When all my hope turns to hate

I shall hurt myself for salvation

Since I breathe life’s damnation

Down in a hole — I walk through a storm inside my soul

Too many bastards reach for my young mind

Inside the filthy selfish streets of the mankind

With an abysmal disgust and wrath I run away

I know on dread’s playground I can never stay

There is a darkness anchored deep inside my heart

I can’t break the tide chains before I’m torn apart

This narrow cold embrace is another kind of pain

In every time I beg for an end of that torture in vain

I am the discouraged believer by God’s goodness

Embedded inside an ugly farewell’s ruthlessness

I can’t longer depend from my isolation’s misery

In desperation I search for the caress of eternity

Darkness!

Emptiness!

Ruthlessness!

I walk through a storm inside my soul!

In darkness

My twin — emptiness!

Endless ruthlessness

I walk through a storm inside my soul!

The shadow of the future covers my morning sun

A new day in hell has just begun

One thought kills inside my sleepy brain

I can’t give my life for all — I always feel the same

There is a darkness anchored deep inside my heart

I can’t break the tide chains before I’m torn apart

This narrow cold embrace is another kind of pain

In every time I beg for an end of that torture in vain

I stare into the abyss

Behind the gates of the demise

Into flames of nothingness

I hear the scarred soul cries

Duisternis!

Leegte!

Meedogenloosheid!

Ik loop door een storm in mijn ziel!

In het donker

Mijn tweelingzus — leegte!

Eindeloze meedogenloosheid!

Ik loop door een storm in mijn ziel!

Ik verdrink in deze diepste hel

Verloren en gevangen in een menselijke cel

Verdrietparels schitteren in deze ogen

Langzaam krimp ik en alles sterft

Ik kan mijn lot niet veranderen

Wanneer al mijn hoop verandert in haat

Ik zal mezelf pijn doen voor redding

Sinds ik de verdoemenis van het leven inadem

Beneden in een gat — ik loop door een storm in mijn ziel

Te veel klootzakken grijpen naar mijn jonge geest

In de smerige egoïstische straten van de mensheid

Met een verschrikkelijke walging en woede ren ik weg

Ik weet dat ik in de speeltuin van Dread nooit kan blijven

Er is een duisternis diep in mijn hart verankerd

Ik kan de vloedketens niet breken voordat ik verscheurd word

Deze enge koude omhelzing is een ander soort pijn

Telkens als ik tevergeefs smeek om een ​​einde aan die marteling

Ik ben de ontmoedigde gelovige door Gods goedheid

Ingebed in de meedogenloosheid van een lelijk afscheid

Ik kan niet langer afhankelijk zijn van de ellende van mijn isolement

In wanhoop zoek ik naar de streling van de eeuwigheid

Duisternis!

Leegte!

Meedogenloosheid!

Ik loop door een storm in mijn ziel!

In het donker

Mijn tweelingzus — leegte!

Eindeloze meedogenloosheid

Ik loop door een storm in mijn ziel!

De schaduw van de toekomst bedekt mijn ochtendzon

Een nieuwe dag in de hel is net begonnen

Eén gedachte doodt mijn slaperige brein

Ik kan mijn leven niet voor iedereen geven — ik voel me altijd hetzelfde

Er is een duisternis diep in mijn hart verankerd

Ik kan de vloedketens niet breken voordat ik verscheurd word

Deze enge koude omhelzing is een ander soort pijn

Telkens als ik tevergeefs smeek om een ​​einde aan die marteling

Ik staar in de afgrond

Achter de poorten van de ondergang

In vlammen van het niets

Ik hoor de gehavende ziel huilen