Stowaway - Decembre Noir

Gently I taste suicide air

Within the hourglass of despair

Angry grains push me down

In deep waves of sand I drown

I crawl upon a lonesome line

In a fragile world that never was mine

I am the worm and search for food in sorrow’s moor

My heart is a cocoon around a depressive core

Filthy is the entrance of eternity

Salt drops run from my milky face freely

This life builds an ocean of thorns and dismay

With the ruthlessness of this gruesome day

I am embedded by the rain robe of an outstretched night

In void’s mouth that shall swallow up my last pride

Underneath this pathetic sky that I despise

I know this hard mountain will come to a rise

Within a few seconds I breathe the earth’s decay

Cold uncertainty surrounds that chosen pathway

I bury heart’s fragments with a great desperation

Since I am the jaded icon of my self-domination

Slowly I observe the human feelings rot

Sometimes I sink in this ascending flood

When my spirit for eternal freedom cries

Then hope remains in these ancient eyes

I suffer with a silent cry — By the final day that I deny

And the small life shall drown torn asunder — I stand alone with the pain that

is my hunter

I can’t wait for death’s embrace — I will stain me with disgrace

And I fall down to my knees and pray

To the sleepless Gods that turn away

Inside this realm I cannot be the king

Because I fill innocent hands with sin

I transform my blade’s almighty force

To pure pandemonium and unbridled claws

The icy steel kisses the skin and veins of me

In vertigo’s drunkenness I set all bother free

The strings tear apart — Stillness is the grand award

Zachtjes proef ik zelfmoordlucht

Binnen de zandloper van wanhoop

Boze granen duwen me naar beneden

In diepe golven van zand verdrink ik

Ik kruip op een eenzame lijn

In een fragiele wereld die nooit van mij is geweest

Ik ben de worm en zoek naar voedsel in de heide van verdriet

Mijn hart is een cocon rond een depressieve kern

Smerig is de ingang van de eeuwigheid

Zoutdruppels lopen vrijuit van mijn melkachtige gezicht

Dit leven bouwt een oceaan van doornen en ontzetting

Met de meedogenloosheid van deze gruwelijke dag

Ik ben ingebed in de regenjas van een uitgestrekte nacht

In de mond van de leegte die mijn laatste trots zal opslokken

Onder deze zielige lucht die ik veracht

Ik weet dat deze harde berg zal rijzen

Binnen een paar seconden adem ik het verval van de aarde in

Koude onzekerheid omringt dat gekozen pad

Ik begraaf de fragmenten van het hart met grote wanhoop

Aangezien ik het afgesleten icoon ben van mijn zelfoverheersing

Langzaam zie ik de menselijke gevoelens rotten

Soms zak ik weg in deze oplopende vloed

Wanneer mijn geest voor eeuwige vrijheid huilt

Dan blijft er hoop in deze oude ogen

Ik lijd met een stille kreet — Op de laatste dag dat ik ontken

En het kleine leven zal verscheurd verdrinken — ik sta alleen met de pijn die

is mijn jager

Ik kan niet wachten op de omhelzing van de dood — ik zal me besmeuren met schande

En ik val op mijn knieën en bid

Aan de slapeloze goden die zich afwenden

In dit rijk kan ik niet de koning zijn

Omdat ik onschuldige handen vul met zonde

Ik transformeer de almachtige kracht van mijn mes

Tot pure pandemonium en ongebreidelde klauwen

Het ijzige staal kust de huid en aderen van mij

In duizelingwekkende dronkenschap laat ik alle zorgen los

De snaren scheuren uit elkaar — Stilte is de grote onderscheiding