Distant and Unreachable - Decembre Noir

All my tears are gone

Only coldness remains

In the shade of my existence

Behind these lifeless walls

Dead flies in rusty corners

This house is lonely

Like my bleeding heart

Between silence and shards

A burnt out candle

The stench of farewell

In empty rooms

'Cause all hope has left the town

Now I will go away forever

To the end of the world

With broken wings

And with a million tears in my hands…

So I walk into the dark

With the city lights in my back

Surrounded by the night

The best time to clean my mind

Along the road to nowhere

With uncertainty in my eyes

Looking for the great answer

Who or what I have become

Along the road to nowhere

With uncertainty in my eyes

To find myself again

In this mental labyrinth of eternal detours

With smiling barred doors

Where fears and depressions lurk

Like hungry wolves for injured prey

'Cause all my tears I’ve cried

For so much sorrow and pain

Some ends are new beginnings

But the darkness will remain the same

Through the deepest forest of my soul

And the eerie swamp of the fallen ones

Across vast hills of skulls and bones

Death is everywhere

And with the face against the storm

So many miles away from home

Now everything seems so clear

At this point of no return

Upon the battlefield of my dread

Where all the shadows dwell

I’m hearing echoes of the dead

In this forsaken hell

Without tears in mournful eyes

Step by step with feet and hands

Through tragedies of life’s demise

Death is the last grain of sand

So I walk into the dark

With the city lights in my back

Surrounded by the night

The best time to clean my mind

Al mijn tranen zijn weg

Alleen de kou blijft over

In de schaduw van mijn bestaan

Achter deze levenloze muren

Dode vliegen in roestige hoeken

Dit huis is eenzaam

Zoals mijn bloedende hart

Tussen stilte en scherven

Een uitgebrande kaars

De stank van afscheid

In lege kamers

Want alle hoop heeft de stad verlaten

Nu ga ik voor altijd weg

Naar het einde van de wereld

Met gebroken vleugels

En met een miljoen tranen in mijn handen...

Dus ik loop het donker in

Met de stadslichten in mijn rug

Omringd door de nacht

De beste tijd om mijn geest op te schonen

Langs de weg naar nergens

Met onzekerheid in mijn ogen

Op zoek naar het geweldige antwoord

Wie of wat ik ben geworden?

Langs de weg naar nergens

Met onzekerheid in mijn ogen

Om mezelf weer te vinden

In dit mentale labyrint van eeuwige omwegen

Met lachende getraliede deuren

Waar angsten en depressies op de loer liggen

Als hongerige wolven voor gewonde prooien

Want al mijn tranen heb ik gehuild

Voor zoveel verdriet en pijn

Sommige eindes zijn een nieuw begin

Maar de duisternis zal hetzelfde blijven

Door het diepste bos van mijn ziel

En het griezelige moeras van de gevallenen

Over uitgestrekte heuvels van schedels en botten

De dood is overal

En met het gezicht tegen de storm

Zo veel kilometers van huis

Nu lijkt alles zo duidelijk

Op dit moment van geen terugkeer

Op het slagveld van mijn angst

Waar alle schaduwen wonen

Ik hoor de echo's van de doden

In deze verlaten hel

Zonder tranen in treurige ogen

Stap voor stap met voeten en handen

Door tragedies van de ondergang van het leven

De dood is de laatste zandkorrel

Dus ik loop het donker in

Met de stadslichten in mijn rug

Omringd door de nacht

De beste tijd om mijn geest op te schonen