Alone - Dark Tranquillity

«Let me die», I cried as the curtain fell

And I stared in woe at the world before me My weeping eyes could not bear to tell

Or the shattered kingdom in ruins before me What became of the lands that were?

A pearl in the nest of memories

Forever gone… departed by the minds of man

Scavengers, feeding on your mother’s blood

Parasites of life, with my heart I condemn

Your ignorant ways

Like the leaves of the high trees

I wither and fall,

Borne by autumnal winds

To my funeral hall

I’m all alone in the grip of the silent sadness

I have been told to honour life

And what therein I’ll find

But if all I see is darkness,

Let me die and wake up blind

As the gleaming blade before me,

Singing lullabies of loss

Whispering «Death is your redeemer

To the paradise you’ve lost»

Mankind, evoker of inferno

Let me burn your honoured crown of creation

And dethrone you to ashes for aeons to come

Why should I stay here where I do not belong?

Of weakness burns my within… and empty shell

I’ve lost the way to the sanctity I need

I’ll greet the dawn that brings no life,

No frail beams of sun to cleanse the black night

My mournful roam has ended

I hide in the shadows white binding my time,

Sheltered from this world which disorderly rhyme

With the fury of damnation

Once I held in my hand the starlight of eden

And the white sky lay open in a soul that was free

(But the years flew so fast as the shadows were cast

And I woke up one morning with no reason to be)

I’m all alone in the shade of the nameless

«Laat me sterven», huilde ik toen het doek viel

En ik staarde in wee naar de wereld voor mij. Mijn huilende ogen konden het niet aan om te vertellen

Of het verbrijzelde koninkrijk dat voor mij in puin lag. Wat is er geworden van de landen die er waren?

Een parel in het nest van herinneringen

Voor altijd verdwenen... vertrokken door de geest van de mens

Aaseters die zich voeden met het bloed van je moeder

Parasieten van het leven, met mijn hart veroordeel ik

Jouw onwetende manieren

Zoals de bladeren van de hoge bomen

ik verdor en val,

Gedragen door herfstwinden

Naar mijn uitvaartcentrum

Ik ben helemaal alleen in de greep van het stille verdriet

Er is mij verteld dat ik het leven moet eren

En wat ik daarin zal vinden?

Maar als alles wat ik zie duisternis is,

Laat me doodgaan en blind wakker worden

Als het glanzende mes voor mij,

Slaapliedjes van verlies zingen

Fluisteren "De dood is je verlosser"

Naar het paradijs dat je bent kwijtgeraakt»

De mensheid, oproeper van inferno

Laat me je geëerde kroon van de schepping verbranden

En je tot as onttronen voor de komende eonen

Waarom zou ik hier blijven waar ik niet thuishoor?

Van zwakte brandt mijn binnenste... en een lege huls

Ik ben de weg kwijt naar de heiligheid die ik nodig heb

Ik zal de dageraad begroeten die geen leven brengt,

Geen zwakke stralen van de zon om de zwarte nacht te reinigen

Mijn treurige zwerftocht is beëindigd

Ik verberg me in de schaduwen die mijn tijd binden,

Beschut van deze wereld die wanordelijk rijm

Met de woede van verdoemenis

Eens hield ik het sterrenlicht van Eden in mijn hand

En de witte lucht lag open in een ziel die vrij was

(Maar de jaren vlogen zo snel als de schaduwen werden geworpen)

En ik werd op een ochtend wakker zonder reden om te zijn)

Ik ben helemaal alleen in de schaduw van de naamlozen