Nightfall by the Shore of Time - Dark Tranquillity

A shimmertrace of divinity lost

In the beckoning midnight vault

(We are) lulled within the wake

Of a cold November’s nightfall

Nightfall…

A communion of life and eternity,

Of Races scattered in the depths

Of the universal dark

Above us minds went sailing free

And blossomed in the vast nocturnal sea

Paragon of beauty,

Oh, spark of Creation;

We march to the rhythm of the Night

Starborn flew the Dove of Man

In the eventide of life,

Whose wonders crowned

Our yesterdays with light

Fire — Earth — Water — Wind

We lived beneath the waning moon of truth

And danced in hunger for the Powermind

(of Youth)

Like the dark to a dying Flame;

Sweepingly embracing it’s grieving remains

Defiantly blazing the black that awaits

Counting the days 'til the new Age awaits

Times' lustful cyclones arise,

Piercing the fairest of Skies

In elysian awakening of spiritual glory

We see what our history belies

Meadows of Asphodel

Burning in the hunted dawn

Tragedies die among fiery flames

As the firewood of Wisdom is sawn

Our Guardians were blind

My lightbringer ephemeral

Within the heart of all;

A cold and dusky melancholy night,

As ever sullied the fair face of light

Whose seeds of life they grind

To dust, of vapour is our mind

…evermore

Paragon of beauty,

Oh, spark of Creation;

We march to the rhythm of the Night

Nightfall by the shore of time,

A tidal wave of fire and woe

Swept away with the last of life

The core of the enigma as bestowed

Our crystal spirits melt to flow

The mountainside along

To join as one with seas of old

In symbiotic songs:

«Communion… Within the Oversoul

Of the Universe»

We are but fragment of Eternity,

Pale shadows of what we’ll once be

In life’s outer regions I will find

The foremost Tranquility

Chanting the odes of Magonia

A soulstream in flight to the Otherworld

…to the Otherworld

Een glimp van goddelijkheid verloren

In de wenkende middernachtkluis

(We zijn) in slaap gesust

Van een koude novembernacht

vallen van de avond…

Een gemeenschap van leven en eeuwigheid,

Van rassen verspreid in de diepte

Van het universele donker

Boven ons ging de geest vrij zeilen

En bloeide in de uitgestrekte nachtelijke zee

Toonbeeld van schoonheid,

Oh, vonk van de schepping;

We marcheren op het ritme van de Nacht

Starborn vloog de Dove of Man

In de avond van het leven,

Wiens wonderen gekroond?

Onze gisteren met licht

Vuur — Aarde — Water — Wind

We leefden onder de afnemende maan van de waarheid

En danste in honger naar de Powermind

(van jeugd)

Als het donker tot een stervende vlam;

Zijn rouwende overblijfselen ingrijpend omarmd

Uitdagend laaiend het zwart dat wacht

Tel de dagen tot het nieuwe tijdperk wacht

De wellustige cyclonen van tijden ontstaan,

Piercing in de mooiste luchten

In het elysische ontwaken van spirituele glorie

We zien wat onze geschiedenis logenstraft

Weiden van Asphodel

Brandend in de opgejaagde dageraad

Tragedies sterven tussen vurige vlammen

Als het brandhout van Wijsheid wordt gezaagd

Onze Wachters waren blind

Mijn lichtbrenger kortstondig

In het hart van alles;

Een koude en donkere melancholische nacht,

Zoals altijd het schone gezicht van het licht bezoedeld

Wiens zaden van het leven ze malen?

Tot stof, van damp is onze geest

…voor altijd

Toonbeeld van schoonheid,

Oh, vonk van de schepping;

We marcheren op het ritme van de Nacht

Het vallen van de avond aan de oever van de tijd,

Een vloedgolf van vuur en wee

Weggevaagd met het laatste van het leven

De kern van het raadsel zoals geschonken

Onze kristallen geesten smelten om te stromen

De berghelling langs

Om je aan te sluiten als één met zeeën van weleer

In symbiotische nummers:

«Communie… Binnen de Overziel»

Van het universum"

We zijn slechts een fragment van de eeuwigheid,

Bleke schaduwen van wat we ooit zullen zijn

In de buitenste regionen van het leven zal ik vinden

De belangrijkste Rust

De odes van Magonia zingen

Een zielenstroom tijdens de vlucht naar de Andere Wereld

…naar de andere wereld