Ce monde sans issue - Daniel Lavoie

Pleure un peu, pleure ta tête, ta tête de vie

Dans le feu des épées de vent dans tes cheveux

Parmi les éclats sourds de béton sur tes parois

Sur tes parois

Sur tes parois

Ta longue et bonne tête de la journée

Ta tête de pluie enseignante

Et pelures et callosités

Ta tête de mort, ta tête de mort

Que je meure ici au cœur de la cible

Au cœur des hommes et des horaires

Que je meure ici au cœur de la cible

Au cœur des hommes

Et ne pouvant plus me réfugier en Solitude

Ni remuer la braise dans le bris du silence

Ni ouvrir la paupière ainsi

Qu’un départ d’oiseau dans la savane

Car il n’y a plus un seul endroit

De la chair de solitude qu ne soit meurtri

Même les mots que j’invente

Ont leur petite aigrette de chair bleuie

Que je meure ici au cœur de la cible

Au cœur des hommes et des horaires

Que je meure ici au cœur de la cible

Souvenirs, souvenirs, maison lente

Un cours d’eau me traverse

Je sais, c’est la Nord de mon enfance

Avec ses mains d’obscure tendresse

Qui voletaient sur mes épaules

Ses mains de latitudes de plénitude

Et mes vingt ans et quelques dérivent

Au gré des avenirs mortes, mes nuques

Dans le vide, dans le vide

Que je meure ici au cœur de la cible

Au cœur des hommes et des horaires

Que je meure ici au cœur de la cible

Au cœur des hommes

Huil een beetje, huil je hoofd, je hoofd van het leven

In het vuur van de wind zwaarden in je haar

Tussen de doffe scherven beton op je muren

Op je muren

Op je muren

Je lange en goede hoofd voor vandaag

Jouw leerzame regenkop

En schillen en eelt

Jouw schedel, jouw schedel

Dat ik hier sterf in het hart van het doelwit

In het hart van mannen en schema's

Dat ik hier sterf in het hart van het doelwit

In het hart van mannen

En niet langer in staat om toevlucht te zoeken in Solitude

Roer ook niet de sintels in de gebroken stilte

Noch open het ooglid dus

Dan het vertrek van een vogel in de savanne

Omdat er niet langer één plek is

Van het vlees van eenzaamheid dat niet gekneusd is

Zelfs de woorden die ik verzin

Hebben hun kleine pluim van blauw vlees

Dat ik hier sterf in het hart van het doelwit

In het hart van mannen en schema's

Dat ik hier sterf in het hart van het doelwit

Herinneringen, herinneringen, slow house

Er loopt een stroom door me heen

Ik weet het, dit is het noorden van mijn jeugd

Met haar handen van obscure tederheid

Die op mijn schouders dreef

Zijn handen vol breedtegraden

En mijn twintiger jaren en iets drijven af

Overgeleverd aan dode toekomsten, mijn nek

In de leegte, in de leegte

Dat ik hier sterf in het hart van het doelwit

In het hart van mannen en schema's

Dat ik hier sterf in het hart van het doelwit

In het hart van mannen