La Caída - Cres, Arkano

-¿Qué horas son estas de llegar con el alma rota?

-Lo siento madre, ayer estuve por Venecia

Sus ojos, libertad, hicieron volar el tiempo

Y aunque quise perder el tren ella me trajo a mi hora

Nunca sabré si ella me quiso

Sólo comprometida con el miedo al compromiso

Nunca la no acción implicó una acción tan grande

La sublimación de mis castillos en el aire

Que duro baile me ha tocado en realidad

Danzando entre las hipótesis que hacen mi dualidad

Artista vocacional, ovacionado por el palco

Y autista emocional, irracional por tus encantos

No quiero pensar que mí serás como cicuta

Solo estoy buscando hechos que me lo discutan

Entre cervezas hay certezas absolutas

Pero sólo somos números enteros que permutan

Bebiendo 507 en Tántalo

Yo sigo siendo un niño

Y tú, cariño, estás de escándalo

La victoria se consigue, no se intenta

Y que me parta un rayo si dejas de ser mi tormenta

Escribirte es lo único que me funciona

Y eso que nunca he sido de los que abandonan

Ainhoa, perdona

Pero el acto de amar es un reflejo del caos que supone ser persona

Puto caos que no me deja ser persona

Hay grietas en las carreteras que unen mis neuronas

Fui el lienzo donde dibujaste el árbol de la vida

Que ahora dan frutos que desprenden aroma perdida

Maldita pédida, buscada y adictiva

Por poetas que imaginan una realidad nociva

Pero yo no soy artista, soy producto de su testa

Y mis lágrimas han sido su mejor obra maestra

Espero que estés orgullosa de esto

Pues tú eres la única causa del manifiesto

La llamada filas de amantes de la caída

Que progresan en la vida mientras lamen sus heridas

Inmaduros, infelices y carentes de autoestima

Que todavía sonríen cuando se miran…

Nunca salgas de mi vida

No, nunca salgas de mi vida

Hay almas que una vez unidas no consiguen separarse jamás

Tiemblo con sólo mirarla

Algún vahído su mirada me logró atravesar

Dijimos de saltar y la caída es sólo un síntoma más

Porque los locos sí sabemos amar

Y aunque no quiera soltarla

Sé que he de hacerlo, porque si tiene que ser, volverá

¿Y qué es la felicidad?

Preguntas tú

No más que la ausencia de drama

Desayuno en la cama, desgana y caras heladas

Imaginar algo mejor asomados por la ventana

Hay carteles en la avenida

De busca y captura, para tu mirada perdida

Te sientes tan sola por Alicante

Todos perdidos en el camino del diamante

Hay fuego en tus ojos, poesía en mis labios

Y ninguno tiene el valor de vivir otro verano

No escribo nuestra historia, la plasmo en un cuadro

En el desván de tu memoria quedará colgado

Las estrellas fueron fuegos en el acto

Y el banco de tu parque el palco de un teatro

Dime cómo escapar de este sin sentido

Si todavía sonrío cuando te miro

Hay almas que una vez unidas no consiguen separarse jamás

Tiemblo con sólo mirarla

Algún vahído su mirada me logró atravesar

Dijimos de saltar y la caída es sólo un síntoma más

Porque los locos sí sabemos amar

Y aunque no quiera soltarla

Sé que he de hacerlo, porque si tiene que ser, volverá

A través del vidrio de sus ojos empapados me miró

Desprendiendo amargura en su tono me preguntó

Que si la dejaba para conseguir inspiración…

-Hoe laat komen deze aan met een gebroken ziel?

-Het spijt me moeder, gisteren was ik in Venetië

Haar ogen, vrijheid, lieten de tijd vliegen

En hoewel ik de trein wilde missen, bracht ze me op mijn tijd

Ik zal nooit weten of ze van me hield

Alleen toegewijd aan de angst voor binding

Nooit betekende niet-handelen zo'n geweldige actie

De sublimatie van mijn luchtkastelen

Wat een harde dans heeft me echt geraakt

Dansen tussen de hypothesen die mijn dualiteit maken

Beroepskunstenaar, toegejuicht door de doos

En emotioneel autistisch, irrationeel door je charmes

Ik wil niet denken dat je als een dollekervel voor me zult zijn

Ik ben gewoon op zoek naar feiten om met mij in discussie te gaan

Tussen bieren zijn er absolute zekerheden

Maar we permuteren gewoon hele getallen

507 drinken in Tantalus

Ik ben nog een kind

En jij, schat, bent schandalig

De overwinning wordt behaald, niet geprobeerd

En die bliksem treft me als je niet langer mijn storm bent

Aan jou schrijven is het enige dat voor mij werkt

En dat ik nooit een van degenen ben geweest die opgeven

ainho, sorry

Maar de daad van liefhebben is een weerspiegeling van de chaos die het mens-zijn veronderstelt.

Verdomde chaos die me geen persoon laat zijn

Er zijn scheuren in de wegen die mijn neuronen met elkaar verbinden

Ik was het canvas waarop je de levensboom tekende

Die nu vruchten afwerpen die een verloren aroma afgeven

Verdomd verloren, gewild en verslavend

Door dichters die zich een schadelijke werkelijkheid voorstellen

Maar ik ben geen kunstenaar, ik ben een product van zijn hoofd

En mijn tranen zijn zijn beste meesterwerk geweest

Ik hoop dat je hier trots op bent

Jij bent de enige oorzaak van het manifest

De zogenaamde rijen minnaars van de herfst

Die vooruitgang boeken in het leven terwijl ze hun wonden likken

Onvolwassen, ongelukkig en gebrek aan zelfrespect

Die nog glimlachen als ze naar elkaar kijken...

Ga nooit uit mijn leven

Nee, ga nooit uit mijn leven

Er zijn zielen die eenmaal verenigd nooit meer gescheiden kunnen worden

Ik beef als ik naar haar kijk

Met enige duizeligheid slaagde zijn blik erin me te doorkruisen

We zeiden dat we moesten springen en de val is nog maar een symptoom

Omdat de gekken weten hoe ze moeten liefhebben

En zelfs als ik niet los wil laten

Ik weet dat het moet, want als het moet, komt het terug

En wat is geluk?

je vraagt

Niet meer dan de afwezigheid van drama

Ontbijt op bed, lusteloosheid en bevroren gezichten

Stel je iets beters voor dat uit het raam leunt

Aan de laan staan ​​reclameborden

Zoeken en vastleggen, voor je verloren look

Je voelt je zo alleen in Alicante

Allemaal verdwaald op de diamantweg

Er is vuur in je ogen, poëzie op mijn lippen

En niemand heeft de moed om nog een zomer te leven

Ik schrijf onze geschiedenis niet, ik leg het vast in een schilderij

Op de zolder van je herinnering komt het te hangen

De sterren waren vuren ter plekke

En de bank in je park, de box in een theater

Vertel me hoe ik aan deze onzin kan ontsnappen

Als ik nog steeds lach als ik naar je kijk

Er zijn zielen die eenmaal verenigd nooit meer gescheiden kunnen worden

Ik beef als ik naar haar kijk

Met enige duizeligheid slaagde zijn blik erin me te doorkruisen

We zeiden dat we moesten springen en de val is nog maar een symptoom

Omdat de gekken weten hoe ze moeten liefhebben

En zelfs als ik niet los wil laten

Ik weet dat het moet, want als het moet, komt het terug

Door het glas van zijn doorweekte ogen keek hij me aan

Met bitterheid in zijn toon, vroeg hij me

Wat als hij haar verliet om inspiratie op te doen...