Le pauvre vieux - Claude Barzotti

Assis les mains en poches, sur une banquette de métro

Il est bientôt cinq heures, il va commencer son boulot

Un vieil accordéon qu’il traîne depuis des années

Un peu désaccordé mais il va le faire éclater

Parfois, parfois il voudrait bien mourir, le pauvre vieux

De la monnaie que l’on lui jette, il est honteux

Il baisse la tête, d’un regard triste, il dit merci

Sans le savoir, vous lui avez rendu la vie

Alors il fait chanter son instrument, le pauvre vieux

Plus fort que mille accordéons, le pauvre vieux

Bien sûr qu’il a rêvé d'être un grand musicien

Mais dans la vie on ne choisit pas son destin

Parfois, quand il s’arrête pour se rouler une cigarette

Il se met à regarder le décor qui n’a pas changé

Les posters déchirés, un vieil pendule arrêté

Qui depuis des années, n’a jamais été réparé

Parfois, parfois il voudrait bien mourir, le pauvre vieux

De la monnaie que l’on lui jette, il est honteux

Il baisse la tête, d’un regard triste, il dit merci

Sans le savoir, vous lui avez rendu la vie

Alors il fait chanter son instrument, le pauvre vieux

Plus fort que mille accordéons, le pauvre vieux

Bien sûr qu’il a rêvé d'être un grand musicien

Mais dans la vie on ne choisit pas son destin

Un jour où l’autre, le pauvre vieux nous quittera

Et dans les couloirs du métro il manquera

Toutes ses chansons qui font penser à l’Italie

Toutes ses chansons qu’il a jouées toute sa vie

Handen in de zakken zitten, op een metrobankje

Het is bijna vijf uur, hij gaat bijna aan zijn werk

Een oude accordeon die hij al jaren meesleept

Een beetje vals, maar hij zal het laten knallen

Soms, soms zou hij willen sterven, de arme oude

Hij schaamt zich voor de munten die naar hem worden gegooid

Hij laat zijn hoofd zakken, met een droevige blik, hij zegt dankjewel

Zonder het te weten heb je hem weer tot leven gewekt

Dus hij laat zijn instrument zingen, arme ouwe

Luider dan duizend accordeons, arme oude

Natuurlijk droomde hij ervan een geweldige muzikant te worden

Maar in het leven kies je je lot niet

Soms als hij stopt om een ​​sigaret te rollen

Hij begint te kijken naar het landschap dat niet is veranderd

Gescheurde posters, een oude slinger stopte

Die al jaren nooit gerepareerd is

Soms, soms zou hij willen sterven, de arme oude

Hij schaamt zich voor de munten die naar hem worden gegooid

Hij laat zijn hoofd zakken, met een droevige blik, hij zegt dankjewel

Zonder het te weten heb je hem weer tot leven gewekt

Dus hij laat zijn instrument zingen, arme ouwe

Luider dan duizend accordeons, arme oude

Natuurlijk droomde hij ervan een geweldige muzikant te worden

Maar in het leven kies je je lot niet

Op een dag zal de arme oude ons verlaten

En in de gangen van de metro zal hij missen

Al zijn liedjes die je aan Italië doen denken

Al zijn liedjes speelde hij zijn hele leven