Cai'Serra - Claude Barzotti

C’est presque au bout du monde,

C’est des chemins étroits,

Dessinés de jets d’ombres

Et d’empreintes de pas.

Derrière la colline,

Le Monte Nerone

Se fatigue et s’abîme

A force de veiller.

Refrain:

Toi, tu portais des fleurs à l’ama dominae,

Pour qu’elle séchait tes pleurs pour que je reste là,

Mes parents sont partis et puis mon frère et moi,

On ne gagne pas sa vie à vivre à Cai’serra.

Je ne reviendrais pas affronter ton regard,

Tu sais quand on s’en va, on est plus de nulle part.

Je ne reviendrais pas pêcher à la rivière,

Mi voile si tu espères encore que je sois là.

Pendant que l’Agonie jouait de l’accordéon,

Mon père sur ses échasses dansait et faisait des bonds,

Mais c’est bien loin tout ça,

Je ne reviendrais pas revivre à Cai’serra.

Ceux qui sont revenus,

Ne comprennent plus rien,

Ils ont mis dans ma rue,

Des couleurs d’arlequins.

Les vieilles pierres pleurent,

Sur la vie d’autrefois,

Mon Italie se meurt,

Une seconde fois.

Retour au refrain (1 fois)

Het is bijna aan het einde van de wereld,

Dit zijn smalle paden,

Schaduwgegoten tekeningen

En voetafdrukken.

Achter de heuvel,

Monte Nerone

Wordt moe en beschadigd

Door te kijken.

Refrein:

Je droeg bloemen naar de ama dominae,

Voor haar om je tranen te drogen, voor mij om hier te blijven,

Mijn ouders vertrokken en toen mijn broer en ik,

Je leeft niet in Cai'serra.

Ik zal niet terugkomen om je blik te ontmoeten,

Je weet dat als we gaan, we nergens zijn.

Ik zou niet terugkomen om in de rivier te vissen,

Mi sluier als je nog hoopt dat ik er ben.

Terwijl de Agony accordeon speelde,

Mijn vader op zijn stelten danste en sprong,

Maar dat is nog ver weg,

Ik zou niet terugkeren om weer in Cai'serra te wonen.

Degenen die terugkwamen

Begrijp er niets meer van,

Ze zetten in mijn straat,

Harlekijn kleuren.

De oude stenen huilen,

Over het leven van vroeger,

Mijn Italië sterft,

Een tweede keer.

Terug naar Koor (1 keer)