Sainte-Victoire - Clara Luciani

Je suis nue devant le miroir

Mes épaules sont larges et mon corps est robuste, jeune encore

Mes yeux s’attardent sur mes hanches, sur mon ventre tendu puis fixent ma

poitrine presque plate

Sur mon sein gauche une cicatrice

Parce qu’elle est encore violacée

Parce qu’on discerne les tissus tout juste reconstitués de la chair tiraillée

Parce que sous le doigt son relief se détache encore gonflé, on devine que la

blessure est récente

Elle palpite comme un nerf

Pourtant quand le doigt passe sur la plaie, elle n’est déjà plus douloureuse

On ne meurt pas d’amour alors même que l’on se croit exsangue et sec comme un

vieux fruit

Alors même que l’on croit que toutes les forces nous ont quittées

On se remet de tout

Le cœur se régénère comme la queue des lézards

On est allongé sur le dos prêt à se laisser partir

Quand soudain un soubresaut électrise les corps

Le sang reprend son travail, revient battre contre les tempes, irriguer les

organes et le bas ventre endormi

On sursaute de se sentir vivant, vivant malgré tout

On est surpris de reprendre des couleurs

L’envie de vivre est irrésistible

Se remettre de ce chagrin, se remettre de cette douleur c’est pouvoir tout

affronter

Tu m’a permis de comprendre que j'étais invincible, victorieuse quel que soit

l’issue

Je suis armée jusqu’aux dents

Sous mon sein… une grenade

Ik sta naakt voor de spiegel

Mijn schouders zijn breed en mijn lichaam is sterk, maar toch jong

Mijn ogen blijven hangen op mijn heupen, op mijn gespannen buik en fixeren dan mijn

bijna platte borst

Op mijn linkerborst een litteken

Omdat het nog steeds paars is

Omdat je het vers gereconstitueerde weefsel kunt onderscheiden van het gescheurde vlees

Omdat onder de vinger zijn reliëf nog steeds gezwollen opvalt, vermoeden we dat de

blessure is recent

Ze klopt als een zenuw

Maar als de vinger over de wond gaat, is het al niet meer pijnlijk

Je sterft niet van liefde, ook al denk je dat je bloedeloos en droog bent als een...

oud fruit

Ook al geloven we dat alle krachten ons hebben verlaten

We komen er allemaal overheen

Het hart regenereert als de staart van een hagedis

We liggen op onze rug, klaar om los te laten

Wanneer plotseling een schok de lichamen elektriseert

Het bloed hervat zijn werk, keert terug om tegen de slapen te slaan, om de

organen en slapende onderbuik

We springen om ons levend te voelen, levend ondanks alles

We zijn verrast om kleuren op te pikken

De drang om te leven is onweerstaanbaar

Herstellen van dit verdriet, herstellen van deze pijn is alles kunnen doen

confronteren

Je liet me beseffen dat ik onoverwinnelijk was, zegevierend wat er ook gebeurde

de uitkomst

Ik ben tot de tanden bewapend

Onder mijn boezem... een granaatappel